(34)

දැවී දැවී දැවී මැකී සුල‍ඟෙ විසිරිලා
සඳුන් හරක් වී වියැකෙමි සුවඳ පොදක් වී
ජීවිතයම සුවඳ කෙරූ
සිත පිරවූ ඔබේ සුවඳ
පමණක් වී හැමදාටම
ඉන්න නැවතිලා

මියෙන මලක ගිලිහෙන පෙති ලෙසින් ගිලිහිලා
සැඟවෙයි අන් සියළු පැතුම් රත් පියුමක් වී
පිබිදෙමි මම රැඳවෙන්නට
ඔබ අසලම හැමදාටම
ඔබේ පහස උණුහුම විඳ
ඉන්න සැනසිලා

පිපෙමි දිලෙමි පුන්සඳ සේ අහස පුරවලා
දිවයුරු ඔබ හෙලන සිනා කිරණින් පිර වී
ඔබේ ප්‍රභා පමණින් මම
හිනැහෙමි අඩසඳ විලසට
ඔබ නැතිදා අඳුර තුලම
හිඳිමි සැඟවිලා

පියඹමි මම ජීවිතයේ බැඳුම් මුදවලා
රැඳෙන්න ඔබගේ ගීයේ දැහැනේ සිර වී
ඔබ ගයනා හැම ගීයම
සිත රඳවා මුමුණමි මම
ජීවිත​යම ආදරයේ
සුවඳ ඉතිරිලා

-.-

Let only that little be left of me whereby I may name thee my all.

Let only that little be left of my will whereby I may feel thee on every side, and come to thee in everything, and offer to thee my love every moment.

Let only that little be left of me whereby I may never hide thee.

Let only that little of my fetters be left whereby I am bound with thy will, and thy purpose is carried out in my life---and that is the fetter of thy love.
.

(33)

මලක පෙතිමත පරිස්සමින් පා තබා සැරිසරන
පුංචි කුහුඹුවන් සේ ජීවිතය හරහා ඇවිද ආ උහු
ලබැඳිව හිතවත්ව තුරුළුව
ආයාචනාත්මක දෑස් ඔසවා
ඉල්ලූහ රැඳෙන්නට
පුංචිම පුංචි ඉඩකඩක්

අවිහිංසක අහිංසක මල් පෙති අග
සැහැල්ලුවෙන් සිඟිති පා නගා සරන
පුංචි කුහුඹුවන් සේ ඇවිද විත්
දෑත් එක්කොට මා අසල හිඳ
මිමිණූහ යාතිකා
නියාළුව මා දෙස බලා
කීහ උහු
ඔබේ යැදුම නම් අපෙත් යැදුමයි
ඔබේ සතුට නම් අපෙත් සතුටයි
ඔබේම සිඟිති සිතිවිලි වෙමු අපි
අවිහිංසක අහිංසක මල් පෙති අග
සැහැල්ලුවෙන් සිඟිති පා නගා සරන
පුංචි කුහුඹුවන් සේ ඇවිද යන

‍රාත්‍රියේ අන්ධකාරය
පියැවෙන තාරකා නෙත් වසා
කඳුමුදුනතින් බැස විත්
මගේ කුටියේ කවුළුවේ
පියන්පත් වසන යාමයේ
මට දැනේ උන් දුව පනිනු

විවර කර ඇතුළු ගැබ
වැදී දෙවොලට
පුදසුන මතට
අසික්කිත ආශාවෙන්
ඩැහැගන්නා අයුරු
කිලිටි අත් දිගුකර
ශුද්ධවූ සෙනෙහසින්
ඔබේ පාමුල රැඳවූ
සුසුදු මල් පෙති
සුවඳ දුම්....!
-.-

When it was day they came into my house and said, ‘We shall only take the smallest room here.’

They said, ‘We shall help you in the worship of your God and humbly accept only our own share in his grace’; and then they took their seat in a corner and they sat quiet and meek.

But in the darkness of night I find they break into my sacred shrine, strong and turbulent, and snatch with unholy greed the offerings from God’s altar.
.

(32)

පියාපත් අරගෙන ගලා විත්
සිනාසී අරුණළු දිගේ
පතාවත් නැති සුසුදු සුවඳක්
සිනාසෙයි සිත කෙලවරේ

ගලායන ගඟුලේ ගලායමි
පියාඹමි අහසේ නැගී
මුදා බැමි රන් කඩතුරාවේ
සිරගෙදර පෙම් පුදසුනේ

නිදාගත් සියපතේ පෙති මත
හිනාවෙන පිණිබිඳු උදේ
කියාදෙයි ඔබ ඇවිත් ගියවග
සෙනෙහසේ සුව සිත පිරේ

කියූවත් නොකියුවත් ඔබේ නම
යාතිකාවේ ගොම්මනේ
හමාඑන පවනේ සරැළි තුල
ඔබේ ගී හඬ මට ඇසේ

ගැයූවත් නොගැයුනත් ගීතය
නිනඳ දෙන සන්තානයේ
ආදරේ රහසින් ලියා ඇත
සිනාසෙන සයුරේ රළේ

-.-

By all means they try to hold me secure who love me in this world. But it is otherwise with thy love which is greater than theirs, and thou keepest me free.

Lest I forget them they never venture to leave me alone. But day passes by after day and thou art not seen.

If I call not thee in my prayers, if I keep not thee in my heart, thy love for me still waits for my love.
.

(31)

“පවසන්න සිරකරුව, කවුරුන්ද බැඳ දැමුවේ නුඹව මේ යදමින්?”

“ඒ මගේ නිරිඳුන්ය” පැවසීය සිරකරු ...

“උද්දාම වීමි මම
පැරදවිය හැකියැයි
ධනයෙනුත් බලයෙනුත් ...
සැමදෙනා මා වටා සිටි.

තැනීමි මම මගේම වූ රත්නාගාරයක්
සම්පතින් මගේම නිරිඳුන්ගේ ...

උමතුවේ නිද්‍රාවෙන් පීඩිතව
වැතිරුනෙමි මම
යහනෙහි මගේම නිරිඳුන්ගේ ...

අවදිවූයෙමි බැඳී මේ යදමින්
සිරකරුවකුව මගේම නිදන්ගැබෙහි ...”

“පවසන්න සිරකරුව, කවුරුන්ද තැනුවේ මේ යදම නොබිඳෙන?”

“ඒ මමය” පැවසීය සිරකරු ...

“සිතුවෙමි අනභිභවනීය වෙමැයි මම
තැනුවෙමි මේ යදම ඉතාමත් සුක්ෂමව.
තබන්නට විසල් විශ්වයම සිරකොට
සරන්නට නිදහසේ
මටම පමණක් ... මටම පමණක්
සියළු බාධා දුරුව ...

ද්වේෂයේ ගිනි අඟුරු
ඉච්ඡාවේ හා මුසාවේ
සුලඟින් ගිනි පිඹ තැනූ
විසල් ගිනිමැලයක පලහා
මැටි පිඬක පදමට
මෙලෙක් කල ලෝ කඩ
තල තලා වෛරයේ
කර්කෂ යකුළු පහරින්
ලෝ පදම සකසා

දිවා රෑ නොනැවතී
නොනැවතී තැනුවෙමි
පුරුකෙන් පුරුක
පුරුකෙන් පුරුක
සීරුවෙන් ගලපා

නොබි‍ඳෙන්න
නොසැලෙන්න
අවසනෙහි මෙලෙසින්
දෑත් දෙපා බැඳී
අසරණව සිරවෙන්න
මා තැනූ යදමින්ම ...”

-.-

‘Prisoner, tell me, who was it that bound you?’

‘It was my master,’ said the prisoner. ‘I thought I could outdo everybody in the world in wealth and power, and I amassed in my own treasure-house the money due to my king. When sleep overcame me I lay upon the bed that was for my lord, and on waking up I found I was a prisoner in my own treasure-house.’

‘Prisoner, tell me, who was it that wrought this unbreakable chain?’

‘It was I,’ said the prisoner, ‘who forged this chain very carefully. I thought my invincible power would hold the world captive leaving me in a freedom undisturbed. Thus night and day I worked at the chain with huge fires and cruel hard strokes. When at last the work was done and the links were complete and unbreakable, I found that it held me in its grip.’
.

(30)

ඈත සඳ දිය ගඟින් එගොඩහ
සක්වලේ දුර කෙලවරේ
ඔබේ පියවර ලකුණු රැඳවුනු
නිහඬ මන්දාකිණිය වෙරලත
පිය නගමි මම පා පොඟා
සුවඳ සුදු මල් තිමිරයේ

කැකුළු තරුවක මදහසේ
පැතුම් පිබිදී නෙත් වැසේ
හුදකලාවේ සිහිලසේ
සිහින් සිනහව මට ඇසේ
ඔබේ කුටියේ කවුළුවේ
කදා පත් ඉරු මත ලියා කවි
පහන් සිළුවක් සෙමින් නැලැවෙයි
මගේ පියවර හඬ ඇසී

දෙතොල මිමිණෙන
සොඳුරු ගී පද බිඳ දමා
මට හොරා මා පසුපසින් විත්
අඳුරු සෙවනැලි අතර සැඟවී
දෝත දිගුකර වසා මා නෙත්
‘හඃ..හා... හා... හා...’
කියා හඬ ගා වියරුවෙන්
එබී මා වෙත
යොමා රතු නෙත්
උල් නියෙන් සිත පිරිමදී
මගේ දුඃඛිත ආත්මය මොරගා

නොඇසුණා සේ මෑත් වී යමි
එහෙත් නොහැකිය ඈත් වන්නට
දුව දුවා මග කලඹවාලයි
විසුරුවා තිමිරය ඉරා
කඨොර ස්වරයෙන් ගී ගයා
නිහඬ කරවා නිහඬ ගීතය
මා වටා ගැයෙනා

එතී සැඟවෙමි කළු වළා වේ
ගලා එන මා ආත්මය දියැවී
අවමනින් කට කොණින් හිනැහී
කණට කොඳුරා වියරු බස් දොඩනා

කැටි ගැසෙන සඳ දියෙහි පාවෙන
පියුම් සුවඳින් සුවඳ වී ඇති
ඔබේ කුටියට දිවෙන මං පෙත
බොඳව යයි සුසුමක මැකී
ඈත සඳ දිය ගඟින් එගොඩහ
සක්වලේ දුර කෙලවරේ
නිහඬ මන්දාකිනිය වෙරලත
සුවඳ සුදු මල් තිමිරයේ
-.-

I came out alone on my way to my tryst. But who is this that follows me in the silent dark?

I move aside to avoid his presence but I escape him not.

He makes the dust rise from the earth with his swagger; he adds his loud voice to every word that I utter.

He is my own little self, my lord, he knows no shame; but I am ashamed to come to thy door in his company.
.

(29)

ගෙනෙමි මම ගල් ගඩොළු
ගෙනෙමි තව තව ගෙනෙමි
පෙලින් පෙල පෙල ගසමි
එකින් එක මත රඳමි
බිතක් වී නැගෙන්නට
වලාකුළු අගිසි තෙක්
පව්වක්ව වටකුරුව
විසල් දඟ ගෙයක්වී

සුලි නැගෙන සුළං රැළි
නිය අගින් පාරවා විසුරුවන
ධූලි වැලි ‍එකතු කර
නොවියලුනු ලවණයෙන්
බදාමයකට අනා තවරමි
වසා අවුරමි සිඟිති සිදුරුත්

සිනාසෙන හිරු එළිය
ගලායන සඳ දියර
පරාවර්තනය වී
මේ මහා පවුරතින්
ඔප නැගෙයි මා දෙනෙත
පිරෙයි අභිමානයෙන්

දොර කවුළු සිදුරු නැති
පවුර මැද ගුහාවෙහි
නගනු නොහැකිව දෙ අත්
බිතට යදමින් බැඳුණු
කෙඳිරිල්ලක්ව පීදෙන සුසුම්
පමණකින් වැලපෙමින්
බි‍ඳෙන් බිඳ විලීනව
අන්ධකාරය වී කැටිගැසෙයි
මටම පමණක් මුණ ගැසුණු
මගේම ආත්මය ...!

-.-

He whom I enclose with my name is weeping in this dungeon. I am ever busy building this wall all around; and as this wall goes up into the sky day by day I lose sight of my true being in its dark shadow.

I take pride in this great wall, and I plaster it with dust and sand lest a least hole should be left in this name; and for all the care I take I lose sight of my true being.

.

(28)

නිහඬ වෙරලස වැලිතලාවේ
පිපී හිනැහෙන ලියැවිලා
විහිද යන ඔබ පා ලකුණු ලඟ
විඩාබර වී නැවතිලා
බලා ඉමි මම මගේ පා බැඳි
යදම් වැල් දෙස බල බලා
මුදා විසිකර හඹා එන්නට
දෑත ලතැවෙයි පැකිලෙමින්

නීල ගගනත දෙස යොමා නෙත්
හීන පුබුදන වෙලාවේ
මීන සිතුවිලි රෑන පතතත්
අතැර දියවර සාගරේ
නැගී අහසට සියොත් කැලසේ
පියාඹන්නට පියාපත්

දීන හිරු රස් ගලා දවලා
වියලි සුල‍ඟේ විසිරවී
සිඳෙන සිතිවිලි සයුර තැන තැන
දිය කඩිති තුල සිරවෙලා
මියෙත් කුඩ මස් පැතුම් පොදි පණ
ගැහි ගැහී නෙත් මුව අයා

බලා ඉන්නෙමි මහඟු මිණ දෙස
රිදී අරුණළු රලක හිනැහෙන
ඔබේ පිවිතුරු සුසුදු ආදරයේ
අමිල ප්‍රේමය සදා මිතුදම
එකම එක වදනක මිලක් මුත්
සල්පිලේ කවුළුවට එපිටින්
අත දරා මම කදා මිණි කැට
ඇහිඳ ගත් ගල් කැබලි කැබිලිති
බලා ඉන්නෙමි බලා ඉන්නෙමි
බලා ඉන්නෙමි නෙත් පියා

මරණයේ කළුවරත් ධූලිත්
මගේ පිලිකුල් සළු පිළිය අද
කෝපයෙන් සිත මොර ගසන මුත්
තුරුළු වෙමි සිරසත් වසා
අඳුර මැද උණුසුම පතා
හිස්ය මා සිත හිස්ය මා අත
හිමාලය උරිසෙන් දරා ඉමි
ජීවිතේ ගිරි හෙලේ පතුලේ
හිස නගා ඔබ දෙස බලන්නට
නෙතු පියන් අවනත නොවේ
තැති ගැනී සිත සලිත වෙයි
‍උරුම නැත මට නුසුදුසුය මම
සිඹින්නට වත් ඔබ දෙපා රැඳි
ධූලි බිඳුවක් සුවඳ රැඳවුනු
ඔබේ පිවිතුරු ආදරේ ...!
-.-

Obstinate are the trammels, but my heart aches when I try to break them.

Freedom is all I want, but to hope for it I feel ashamed.

I am certain that priceless wealth is in thee, and that thou art my best friend, but I have not the heart to sweep away the tinsel that fills my room.

The shroud that covers me is a shroud of dust and death; I hate it, yet hug it in love.

My debts are large, my failures great, my shame secret and heavy; yet when I come to ask for my good, I quake in fear lest my prayer be granted.

.

(27)

විසුරුවා ප්‍රේමයේ
උණුසුම් සුසුම් බිඳු
අවුලුවා ගිනි පුලිඟු
නොතිත් ආශා සිහින සෑයේ
දල්වන්න ...
ලතැවෙන ප්‍රභාතය
ගෙන එන්න ...
ගෙන එන්න ... අරුණල්ල
සොඳුරු ජීවනයේ ...

සැසැලෙන්න සිළුවක්
සිනාවක් වී
එදා අද කිසිදාක නොරැඳුනු
පහනක්ව හඬනා ...
මගේ හදවත
කොඳුරමින් රහසින් ...
පතා මරණය ...
මිදෙන්නට අඳුරින්
සදාකල් දැවෙනා ...
නුඹේ ඉරණම ...
අඳුරමද සැමදා ...?

කම්කටොළු දුක් කටු අකුල්
කඳුළු මල් පොදි ගෙන ඇවිත්
අඳුර විනිවිද නෙත් යො‍මා
ඔබේ ඇරයුම අත දරා
සන් කරති දොරකඩ
අහඹු හමුවට
ආදරේ ...

අහස ගුලිවී අඳුරු යහනේ
වගුරනා කඳුලින් තෙමී
නිනඳ වේ හද
කැළඹිලා
අරුත නොහැඟෙයි
මන්ද සරයෙන්
ගැයෙන ගීයේ ඉකි ගැසී
සුලං රැලි මැද
මිමිණිලා

අහඹුවෙන් සිත සසලවා
මේ කුලේ දැල්වී මිදී
දසත විසිරුන රිදී රැහැනේ
සැමිටි පහරින් රිදුන මා නෙත්
අඳුරු වී යන ඉසිඹුවේ ...

තනිව ගං තෙර අඳුරු මං පෙත
තනිව සරනෙමි සොය සොයා
රැයේ ආදර ගීත නාදය
ගලා එන ලිය ගොමුව
ඔබ වසනා

ඝන අඳුර ගල් පව්වක්ව නැගිලා බලයි
අහස ගුගුරයි මොරගසා
සුලං රැලි වැලපි වැලපී දුවයි
බිඳුනු අවපාතය පුරා ...

ගෙන එන්න අරුණල්ල
දල්වන්න ප්‍රභාතය
විසුරුවා ප්‍රේමයේ උණුසුම් සුසුම් බිඳු
අවුලුවා ගිනි පුලිඟු
නොතිත් ආශා සිහින සෑයේ
දල්වන්න ...
ලතැවෙන ප්‍රභාතය
ගෙන එන්න
අරුණල්ල
සොඳුරු ජීවනයේ ... !


-.-

Light, oh where is the light? Kindle it with the burning fire of desire!

There is the lamp but never a flicker of a flame---is such thy fate, my heart? Ah, death were better by far for thee!

Misery knocks at thy door, and her message is that thy lord is wakeful, and he calls thee to the love-tryst through the darkness of night.

The sky is overcast with clouds and the rain is ceaseless. I know not what this is that stirs in me---I know not its meaning.

A moment’s flash of lightning drags down a deeper gloom on my sight, and my heart gropes for the path to where the music of the night calls me.

Light, oh where is the light! Kindle it with the burning fire of desire! It thunders and the wind rushes screaming through the void. The night is black as a black stone. Let not the hours pass by in the dark. Kindle the lamp of love with thy life.

.

(26)

රැහැයියන් නිදි වැදුන මැදියමේ
සඳ සරැලි ගලා ගිය සයුරු තෙර
පා නගා නිහඬවම පැමිණි ඔහු
නිසසලව ඈඳිගෙන මා පසෙක
වයන්නට විය
සුරත රැඳි
වීණාව

නිනඳ විය
ස්වප්නය
උන්මාදනීය නිද්‍රාව
අතුල මා
දෑස් මත

ශාපලත් නිද්‍රාව
සොරාගති
මා පැතුම
දසුන
ඔහු වත

රාත්‍රි‍න්
එකින් එක
එකින් එක
ගෙවී යයි

බි‍ඳී
සසැලෙන
ආත්මය
ඉකි ගසයි
දුර්භාග්‍යයේ
වේදනාවෙන්

සදා
අහිමිද ඒ
හමුවීමේ
චමත්කාරය ...?

සුසුමක
සුවඳ රැඳි
ස්වප්නයක්
ලෙසින්ම මිස ...


-.-

He came and sat by my side but I woke not. What a cursed sleep it was, O miserable me!

He came when the night was still; he had his harp in his hands, and my dreams became resonant with its melodies.

Alas, why are my nights all thus lost? Ah, why do I ever miss his sight whose breath touches my sleep?
.

(25)

සඳ රේණු සැඟ‍වෙන්න
මගේ නෙත් නොරැ‍ඳෙන්න
තරු ඇසුත් පියවෙන්න
ඉඟි බිඟිය නොපෙනෙන්න
නවතින්න නැවතෙන්න
පියැවෙන්න නෙතු පිය මගේ

වලාකුළු දුව එන්න
අහස් ගඟ පුරවන්න
සළුවක්ව ඇතිරෙන්න
තිමිර‍යව පැතිරෙන්න
නෙතු පියා නිදියන්න
සැනසෙන්න මට මේ රැයේ

කඳුළු මල් විතරමයි
සුසුම් සුවඳයි තමයි
එපා මා හඬවන්න
අද නොහැක සරසන්න
කැකුළු මල් විසුරුවා
පුදසුනේ මගෙ ආදරේ

තුෂර බිඳු දරා අත
වලාසළු අගින් බැස
හෙමින් විත් සිප ගන්න
විඩාබර මා දෙනෙත
සිහිනයක හංගන්න
ලියැවෙන්න කවි වැල් සිතේ

මද්දහනෙ රිවි කිරණ
රිදවු නෙතු දිය දොවා
රැයේ සළුවෙන් වසා
පියාපත් පුබුදුවා
කොඳුරන්න සවනතට
ගී තනුව ගැයෙනා උදේ

-.-

In the night of weariness let me give myself up to sleep without struggle, resting my trust upon thee.

Let me not force my flagging spirit into a poor preparation for thy worship.

It is thou who drawest the veil of night upon the tired eyes of the day to renew its sight in a fresher gladness of awakening.
.

(24)

සි‍යොත් ගී නෑසෙයි
විඩාපත්ව නැවතී සුසුම්ලයි
මල් සුවඳ සමග
කෙළිදෙලෙන්
දඟකල සුළඟ
නිමා වී ඇති සේය
නිමක් නොපෙනුනු ඉඟි නළුව
ඉතින් එන්න නොපමාව
අන්ධකාරයේ ඝනකම් කඩතුරාව ඇද
පියවන්න මේ රඟමඬල
මිලින වී නොපෙනී
සැඟව යන්නට මට

මිහිතලය සනසා
නිද්‍රාවේ කම්බිලිය පොරවා
ගොම්මනේ නිදි කිරන
සියපතේ පෙති
එකිනෙක ...
එකිනෙක ...
ආදරෙන් පියවන්නා සේම ඔබ ...

අසරණවු මගියාය මා
හිස්ව ඇත මා ගමන් පැස
අන්තය නොදුටු ගමනෙහි අතරමග
කඩමාළුය හැඳිවත
දුහුවිල්ලෙන් වැසුණු ගත
දියව ගිය දිරිය
නොනැගෙයි දෙපා
පැකිලෙමින් තතනන

එන්න ඉතින්
පිසලන්න මේ අවමානයේ කදුළු
දිළිඳු අසරණ මා නෙතින්
පෙති හැලෙන පුෂ්පයක
සිඳී යන ජීවය
සදාතන සුවඳක
සඟවන්නා සේ ම ඔබ
දයාබර රාත්‍රියේ
අඳුරු සළු‍වෙන්
මුවාකර
පිබිදෙන්න කැකුලක්ව
අරුණෙහි
පහස විඳ
සිනාසෙන.

-.-

If the day is done, if birds sing no more, if the wind has flagged tired, then draw the veil of darkness thick upon me, even as thou hast wrapt the earth with the coverlet of sleep and tenderly closed the petals of the drooping lotus at dusk.

From the traveller, whose sack of provisions is empty before the voyage is ended, whose garment is torn and dustladen, whose strength is exhausted, remove shame and poverty, and renew his life like a flower under the cover of thy kindly night.

.

(23)

අඳුරු රෑ දුර අඳුරු නුබ ගැබ‍
වේදනාවෙන් ගුගුරනා
හඬා වැලපෙත් අඳුරු මේ කුළු
කස පහර පුපුරයි ...
චණ්ඩ මාරුතයේ ...

කවුළු දොර මත මගේ කුටියේ
පියස්සේ හැපිලා බිඳී
ඇහැරවා සිත නොපියවෙන නෙත
පිරෙයි තෙත වැහි බිඳු මුතූ

අසනි සරයක දිදුල එළියෙන්
මො‍හොතකට දැල්වී නිවී
මැකී යන නිල් සිතුවමේ
සොයමි ඔබ මම නෙත් විදා
තුරු වදුළු ඔබ කන්ද පාමුල
පාළු අඳුරේ මාවතේ

අඳුර කැටිවී මහ බිතක් වී
කවුළුවෙන් ඔබ රැඳී නැවතී
කළුම කළු දෙනෙතින්
රවා ඔරවා රඟා හිනැහෙයි වියරුවෙන්
මගේ කුටියේ දුබල පහනේ
දිලෙන කහවන්
සිළුව දෙස බලමින්

දොර පියන් ඇරිලා මොහොතින්
ඔබ එතැයි සිතිලා බලයි නෙත්
ඉකිගසා කොඳුරා හඬයි සිත
කොහේ ‍‍‍කොතැනක
ඉන්නෙදැයි සිතිලා ...

කාළ වර්ණව නැගුණු ගිරිකුළු
සුසුම් හෙලමින් කොඳුරනා
වංකගිරියේ ගිරි හිසේ
පිය නගන්නෙද රුදුරු ගං තෙර
කළු වලාකුළු දියර ගලනා
අඳුරු වන පෙත් මායිමේ

සොය සොයා පිය දෙනෙත් දල්වා
අන්ධකාරය උලා කළු මැදි
අඳුරු සිතුවම් පොතේ මේ රෑ
මගේ කුටියේ තනිවු පහනේ
පාඬු පැහැයෙන්
දිලෙන සිළුවේ
වේදනාවෙන් දැවී ලතැවෙන
කඳුළු බිංදුව
ආදරේ ... !


-.-

Art thou abroad on this stormy night on thy journey of love, my friend? The sky groans like one in despair.

I have no sleep tonight. Ever and again I open my door and look out on the darkness, my friend!

I can see nothing before me. I wonder where lies thy path!

By what dim shore of the ink-black river, by what far edge of the frowning forest, through what mazy depth of gloom art thou threading thy course to come to me, my friend?
.

(22)

නිකිණි අහසම හඬා හැලෙනා
රැයේ නොනිදා බලා ඉන්නා
සිතුම් සිතුවිලි රැකවලුන්නේ
දෑස් පියවෙන ඇසිල්ලේ

නිහඬ රැය සේ මට සොරා ඔබ
පිය නගා විත් රැඳී ඉන්නා
පහන් කණුවේ කඳුළු නොරැ‍ඳෙන
අඳුරු හෙවනැලි මුවා වේ‍
‍
අහස් නිල සඟවා වසා‍ගත්
අඳුරු කම්බිලියේ
වෙලී පැටලී හිසත් සඟවා
ඇස් පියාගත් උදා අරුණළු
පුබුදුවන්නට දුවන දඟලන
ඉඳු සුළඟ ගී
ගයයි ගොරහැඩි ස්වරයෙන්

සියොත් ගී නැත තුරු වදුළු අස
පියන් පියවී වැටී දොරගුළු
පාළු මාවත ඇවිද එයි ඔබ
හුදකලාවේ සුවඳ මීදුම්
සුවඳ මැද තනියෙන්

සුහදයානනි ලබැඳියාණනි
තනිකමේ උණුසුම බෙදාගත්
විවර දොරටුව නෑ වැසී තව
මගේ අසරණ නිවහනේ

එපා යන්නට පිය නගා
හැරී නොබලා හිස නගා
සදාකල් මා රඳා සිරකර
කඳුළු බොඳවුනු ස්වප්නයේ


-.-

In the deep shadows of the rainy July, with secret steps, thou walkest, silent as night, eluding all watchers.

Today the morning has closed its eyes, heedless of the insistent calls of the loud east wind, and a thick veil has been drawn over the ever-wakeful blue sky.

The woodlands have hushed their songs, and doors are all shut at every house. Thou art the solitary wayfarer in this deserted street. Oh my only friend, my best beloved, the gates are open in my house---do not pass by like a dream.
.

(21)

හමන්නට අමතකව නැවතුනු
විඩාපත් වූ නල රලක්
දියෙන් තෙමුනද ගඟේ ඉවුරේ
නිදාපත් වූ ඔරු කඳක්
මැකී යන්නට පා ලකුණු යට
ගං ඉවුර සරනා
වැලි තලාවේ ඇඟිලි තුඩගින්
කුරුටු ගෑවෙයි ජීවිතේ

වසන්තය ඇවිදින් ගිහින්
පිපුණු මල් වල පෙති හලා
සුලං රැලිවල සුවඳ බිඳු නැත
කොතෙක් සෙව්වත් ලය පුරා
අඟුරු කැටයක අඳුරු පැහැයෙන්
අහස මත ඇඳි බොඳ ඉරක්
වර්ණ ගිලිහුණු ඉන්ද්‍ර චාපය
මේ කුලක් ලඟ තනිවෙලා

ගිගිරි සෙලවෙන නදින් හිනැහුනු
ඉවුර ගල් කුළු මත පිපී
ගඟේ දිය රළ දුව දුවා විත්
අඬා හැපෙමින් ඉකි බිඳී
නිදන්නට යන මහළු තුරු පත්
කහව නටුවෙන් ගිලිහිලා
තැත් කවත් පියඹන්න ආයෙත්
විසිරිලා මං පෙත පුරා

තුරු ලතා වුව ගී ගයා සිත ලඟම ගැවසුනු
දවස් දියවී වියැකිලා
සියොත් රල නැති හිරු සඳුත් නැති අහස හිස්වී
අඳුරු සළුවක දැවටිලා
කිතිකවා සිත පුබුදුවා මල් මුදා රොන් සුණු
ඉගිල යන්නට සමනළුන්
සක්වලේ දුර ඈත කෙලවර ඉපිද හැ‍ඬවුනු
අමර ගී සර දිව හඬින්
නැද්ද පිබිදී පවන සසලා ඉගිල එන්නේ
ගලා ගං දිය තල මතින් ...?

-.-

I must launch out my boat. The languid hours pass by on the shore---Alas for me!

The spring has done its flowering and taken leave. And now with the burden of faded futile flowers I wait and linger.

The waves have become clamorous, and upon the bank in the shady lane the yellow leaves flutter and fall.

What emptiness do you gaze upon! Do you not feel a thrill passing through the air with the notes of the far-away song floating from the other shore?
.

(20)

නොනෙලු පියුමක සුවඳ විත්
කඳුළු මල් පිබිදූ දවස්
සුවඳ උතුරයි අද සිතේ
පැතුම් විල පිපි සියපතේ

පිපී හිනැහුනු දා එදා
මගේ සිත ඈතක ගියා
හිස් පැසත් සුරතේ රඳා
වනේ වන මල් ‍සොය සොයා

උණු සුසුම් ගිම්හානයේ
දකුණු සුල‍ඟේ දවටලා
පියුම් සුවඳක් සිහිනයේ
ගියා යන්තම් තවරලා

මගේ සියපත මල් විලේ
මා නමින් පිපිලා බලා
අතේ අතැඟිලි ලඟ රැඳී
හිතේ සුවඳක් හංගලා

-.-

On the day when the lotus bloomed, alas, my mind was straying, and I knew it not. My basket was empty and the flower remained unheeded.

Only now and again a sadness fell upon me, and I started up from my dream and felt a sweet trace of a strange fragrance in the south wind.

That vague sweetness made my heart ache with longing and it seemed to me that is was the eager breath of the summer seeking for its completion.

I knew not then that it was so near, that it was mine, and that this perfect sweetness had blossomed in the depth of my own heart.
.

(19)

නිහඬ වේ නම් මිහිරි ගී
ඔබේ මුවගින් සර නැගී
සවන පිරවු අම නදින්
පුරා ගමි මම මගේ හදවත
සදා සුන්දර නිහැඬියාවේ
සුවඳ ඔබ ගෙනෙනා
නිසලවී මම නෙත් යොමා
බලා ඉන්නෙමි සොඳුරු වුවනත
නිසල රැය මෙන් හිස නවා
බලා ඉන්නා ඉවසුමෙන්
තාරකා ඇස් නොපියවා

ගිලිහිලා මේ අඳුරු සළුපිලි
පිපෙණවා ඇත හිරු මල යලිත්
ඇසෙනවා ඇත ඔබේ ගී හඬ
කසුන් සර සේ විහිදිලා
ගලා හැලිලා
වලා සළු අතරින්
උදා හිරු
බැබලෙනා අහසේ
දිළුම් දී විසිරී

පියාපත් සොලවා නැගී
කුරුළු ගී වී මගේ ලෝකේ
පියාඹනු ඇත ඔබේ ගී නද
කැදැලි අතහැර පියා සලනා
සිඟිති සියොතුන් මුව රැඳී

පිපී නන්වන් මල් වෙලා
තුරු වදුලු මත මගේ ලෝකේ
සුවඳ විහිදා පැහැය පතුරා
සිනා සෙනු ඇති ඔබේ ගී තනු
ආදරේ මිහිරෙන් පිරී


-.-

If thou speakest not I will fill my heart with thy silence and endure it. I will keep still and wait like the night with starry vigil and its head bent low with patience.

The morning will surely come, the darkness will vanish, and thy voice pour down in golden streams breaking through the sky.

Then thy words will take wing in songs from every one of my birds’ nests, and thy melodies will break forth in flowers in all my forest groves.

.

(18)


අන්ධකාරයේ කළු පැහැය තවරමින්
මේ කුළු මතින් ඇතිරෙන මේ කුළු
මැකී යන හිරු එළිය වසා පොරවන අඳුර
කැටි කැටිව ගලාවිත්
විසිරෙයි මා හාත්පස
ගොර හඬින් මොර ගසන
හඬන්නට තතනන අහස යට
හුදකලාවී
දොරටුව අබියස
ඔබගේ කුටියේ
බලා හිඳිමි
මම තවමත්

දෙනෝ දහසක් මැද
කලබලයෙන් ගෙවුණු දහවල් දවස
සොරා ගති මසිත මොහොතකට දෙකකට
බලා ඉමි මම
ගලාඑන අඳුර මැද තනිව
දෝතින්ම මුවාකර
අසරණව නිවෙන්නට
සුසුම්ලන
බලාපොරොත්තුවේ
ප්‍රාර්ථනා
පහන් සිල

පතක් වී දෝ මම
වියලී කහ ගැසී
ගිම්හානයේ අග
සීතල සුලං රැලි අතැඟිලි
උගුළුවා මුදා හල
නොරැ‍ඳේද
කවදාවත් ඉතින්
ඔබේ ආදර දසුන
කඳුළු මත
මගේ නෙත

නොදන්නෙමි
නොදන්නෙමි කෙසේ නම්
රඳන්නෙම් දැයි මම
සුසුම් ලා
නිහඬ වන්නට තතනන
ඉකිබිඳින හද ගැස්ම

එබි එබී බලන්නෙමි
අඳුරු අහසේ
ඈතම ඈත කෙලවර වෙතට
යොමා මා නෙත්
ඔබම සොයමින් සරයි සිත
අඬා හැපෙමින්
ඉබාගාතේ දුවන
මාරුතය සමගින්
ඉකි ගසා වැලපි වැලපී

-.-

Clouds heap upon clouds and it darkens. Ah, love, why dost thou let me wait outside at the door all alone?

In the busy moments of the noontide work I am with the crowd, but on this dark lonely day it is only for thee that I hope.

If thou showest me not thy face, if thou leavest me wholly aside, I know not how I am to pass these long, rainy hours.

I keep gazing on the far-away gloom of the sky, and my heart wanders wailing with the restless wind.
.

(17)

රැය පුරා නිදි වරා බලා ඉන්නා සිඟිත්තෙක්මි මම
හෙමි හෙමින් පෙති විදා සිනාසී පිපෙන තුරු කඩුපුල
සඳ එළිය තරු කැකුළු මද සුලඟ නිනව් නැත
බලා හිඳිමි මම එලැඹෙන තුරු අවසාන නිමේෂය
මුදාලන ආදරය
මා ඔබේ දෝතට ...

ඉකි ගසා නැවතී නිහඬ වී නිද්‍රාවෙනි කාලය
දඟකාර සුලං රැලි වියලි තුරුපත්
විසුරුවා හැඩිකල ගෙමිදුලකි ජීවිතය
බලා හිඳින්නේ මම එලැඹෙන තුරුය අවසාන නිමේෂය
මුදාලන ආදරය
මා ඔබේ දෝතට ...

ගයති කොඳුරති මා වටා උහු ලෙලවති නීතියේ යදම් වැල්
තැත් කවති මා බැඳ දමන්නට සදාචාරයේ රැහැනින්
සැඟව යන්නෙමි මම මග හැර ඔවුන් රහසින්
බලා හිඳින්නේ මම එලැඹෙන තුරුය අවසාන නිමේෂය
මුදාලන ආදරය
මා ඔබේ දෝතට ...

රැවුම් ගැරහුම් ඇසෙයි චෝදනා අපමණය
නොසැලකිලි නිවටයෙකි මා දරදඬුවු ගල් සිතකි
නිසැකවම නිවැරදිය අනුමානයක් නොමැති මුත්
බලා හිඳින්නේ මම එලැඹෙන තුරුය අවසාන නිමේෂය
මුදාලන ආදරය
මා ඔබේ දෝතට ...

දිනය අවසන්ය ධාවනය නිමය තරඟ ධාවකයන්ගේ
නිෂ්ඵලව මා සොයා ආවෝ දුවන්නට තරඟයට
හිස් නවා ආපසු ඇදෙති වෛරයෙන් පුරවා සිත්
බලා හිඳිමි මම එලැඹෙන තුරු අවසාන නිමේෂය
මුදාලන ආදරය
මා ඔබේ දෝතට ...
-.-

I am only waiting for love to give myself up at last into his hands. That is why it is so late and why I have been guilty of such omissions.

They come with their laws and their codes to bind me fast; but I evade them ever, for I am only waiting for love to give myself up at last into his hands.

People blame me and call me heedless; I doubt not they are right in their blame.

The market day is over and work is all done for the busy. Those who came to call me in vain have gone back in anger. I am only waiting for love to give myself up at last into his hands.
.

(16)

වාසනාවත් වීමි මම ලබන්නට ඇරයුමක්
ජීවිතේ මහ විසල් සොඳුරු සැණකෙලි බිමට
නෙත් පුරා සිතුවම්ය
සවන් පිරි ගී වැල්ය
මිහිරි වස් දඬු හඬින්
හැඩ කලෙමි සැණකෙලිය

සිනා හඬ ප්‍රීතිමත් උච්ච සරයෙන් ගැයෙන
වි‍යෝ ගී කඳුළු මත හැඬවෙනා මඳ සරින
සෙනෙහසේ ඇඟිලි තුඩු පිරිමැදී සර කවුළු
සිනාසෙන පෙණ බුබුළු බිඳි බිඳී ගලායන
ඉමිහිරිම සර ගොතා වියූ ගෙත්තම් මගේ
වැයිමි මම දැහැන වැද මුසපත්ව ආදරෙන්

නැවුම් නො ඉඳුල් සුවඳ බි‍ඳෙන් බිඳ සිඳී යයි
රැඟුම් නැවතත් රැඟෙයි ගැයුම් නැවතත් ගැයෙයි
වයමි මම නැවුම් ලෙස නැවුම් නොවෙතත් තනුව
සිත හඬයි අසරණව කොඳුරමින් දුක්බරව

තව දුරද තව දුරද තව දුරද ඒ මොහොත
පිවිසෙන්න මුදා මා පා වහන් දෙවොල් දොරටුව තුලින්
දණ නවා වැඳ වැටී නෙත් කවුළු සනසන්න
ගලා එන ප්‍රේමයෙන් ඔබ නෙතින් ආදරෙන්
පුදන්නට දෙපාමුල මගේ නිසසල පිදුම
සිනහවේ මල් දමින් සරසවා
විරහවේ කඳුළු බිඳුවෙන් දොවා
ආදරේ සුවඳ පැන්
සුවඳ දුම් සුවඳ කල
මා වැයූ සොඳුරුතම ගීය
ජීවිතය.
-.-

I have had my invitation to this world's festival, and thus my life has been blessed. My eyes have seen and my ears have heard.

It was my part at this feast to play upon my instrument, and I have done all I could.

Now, I ask, has the time come at last when I may go in and see thy face and offer thee my silent salutation?
-

(15)

මේ විසල් දෙවොල් බිම අගුපිලක කෙලවරක
මද අඳුර මැද සැඟව ගයමි මම ජීවිතය

මදනලෙහි අග රැඳුන ඔය සිඟිති රැලි පොඩිති
සිනා ගන්වන්නේ මමයි දෙවොල් බිම සරසන්න

රෑ අහස තරු කැකුළු ඉඟි මරන රිද්මයේ
රහස මගෙ ගීතයයි ඔබ නමින් මා ගයන

ජීවිතය විකසිතව ගීතයේ ස්වර වෙයි
මිදී යයි අනායාසයෙන්
පාව යනු මිස ගීතයක් වී
දෙවොල් බිම සිසාරා
නොමැත අන් අරමුණක්
මේ දුබල දුහුවිලි බිඳට

තරු නිදන සඳ නොමැති රෑ
අඳුරු දෙවොලේ
නිහඬ මැදියම් වන්දනාවේ
මොහොතෙදීවත් සන් කරනු මැන මට
නැගෙන්නට රැ‍ඳෙන්නට
ගයන්නට ඔබ අසල

පිරිමැදී හිමිදිරි මද නලින්
සර නැගෙන කල ස්වර්ණ වීණාවේ තත්
සන් කරනු මැන මේ දුහුවිලි බිඳට
නැගෙන්නට රැඳෙන්නට
ඔබේ සුසුදු වූ දෙපාමුල
ඉපිල යන්නට ඒ මාධූර්යයෙන්

-.-

I am here to sing thee songs. In this hall of thine I have a corner seat.

In thy world I have no work to do; my useless life can only break out in tunes without a purpose.

When the hour strikes for thy silent worship at the dark temple of midnight, command me, my master, to stand before thee to sing.

When in the morning air the golden harp is tuned, honour me, commanding my presence.
-

(14)

සයුරු තෙර බිඳෙයි රළ
පුබුදුවා ආශා පෙණ බුබුළු
බිඳී යන්නට පිපී
ඇදී යන්නට නැවත

හැඬුම් හඬ දුඃඛිතය
රිදුම් දෙන ආත්මය දෙදරවන

දවන මුත් සිත
ඔබේ දරදඬු ප්‍රතික්ෂේපය
දකිමි ඔබගේ අචල වූ ප්‍රේමය
අයෝමය පවුරක්ව
නැගෙනු මා නවතන්න
වෙලී පැටලී මා වටා
සුරකින්න මා සදා
සයුරු රළ පාවාඩයේ සැඟවුණු
සදාකාලික මරණයේ හස්තයෙන්

ඔබේ දයාවේ තුෂර බිඳු
දොවයි මේ අසරණ කුසුම
මුදා හැර තණ්හාවේ දුහුවිල්ල
නැගෙන්නට සුසුදුව දෝත පා
රඳන්නට ඔබ පුදන‍
මහඟු වූ තිළිණයන්

හිරු සඳුත් රිදී තරුත් දරා
හිනැහෙනා නිල් අහස
පුබුදුවන මේ සිරුර
ඉපිල සතුටින් පා නගයි
මිහිතලය වැලඳගෙන
පිරිතිරී ජීවයෙන්

ඉබාගාතේ සරමි
ඔබ සොයා තාන්තුව
ඉකි ගසන විට සිත
පිපාසාවෙන්
දෙනෙත් දල්වා
හඹා එමි මුව
පොව්වකුව මම
එහෙත් මිරිඟුවව ඔබ
මැකී යයි
වියලි වා තලයට
කුරිරු ලෙස
පාරවා හද

දනිමි මම
මේ නුපුරුදු වියෝගය
මුදා ලන්නයි මා
අවිනිශ්චිත වූ
ආශා රැහැනින්
දුබලත්වයේ
අන්තරායයෙන්

සුසුදු කරවා දෙවොල
සුවඳ කරවා පුදසුන
සරසන්න නොපමාව
සුපිරිසිඳු ඉසිඹුවට
ඔබ පහස දිව්‍යමය
දියත්තක් වී පැතිර
මගේ සිත මගේ ගත
වෙලාගන්නා සදාකාලයටම
-.-

My desires are many and my cry is pitiful, but ever didst thou save me by hard refusals; and this strong mercy has been wrought into my life through and through.

Day by day thou art making me worthy of the simple, great gifts that thou gavest to me unasked---this sky and the light, this body and the life and the mind---saving me from perils of overmuch desire.

There are times when I languidly linger and times when I awaken and hurry in search of my goal; but cruelly thou hidest thyself from before me.

Day by day thou art making me worthy of thy full acceptance by refusing me ever and anon, saving me from perils of weak, uncertain desire.
-

(13)

ගීතය නිහඬය
නොගැයිනි තවම

දිනෙන් දින
දිනෙන් දින ගෙවුනත්
සලමින් පිරික්සමින්
සකසමින් වීණාවේ සර

එළඹ නැත
නිසි මොහොත
නැත වදන් ගැලපී
පෙල ගැසී
හද රිදුම් දුන්නත්
පිරී කැලතෙන ප්‍රාර්ථනාවන්

පියුම නැත පිබිදී
හමා යන මුත් නල
ගෙන යන්න
එහි සුවඳ

නෙත ගැසී නැත වත
සවන නොරැඳිනිය හඬ
පා ගැටෙන සර පමණි
සරණ විට ඔහු මාවතේ

දිග හැරෙයි ජීවිතය
දිග ඇදෙයි සෙවනැලිත්..
එහෙත් තවමත්
පහන දැල්වී නොමැත
හැර පියන්නට
දොර පියන්
වඩින්නට මා කුටියට...

හමුවීම...
ජීවිතයේ...
ප්‍රාර්ථනාවක්ම
පමණකි
තවම
නොපිපුණු

-.-

The song that I came to sing remains unsung to this day.

I have spent my days in stringing and in unstringing my instrument.
The time has not come true, the words have not been rightly set; only there is the agony of wishing in my heart.

The blossom has not opened; only the wind is sighing by.

I have not seen his face, nor have I listened to his voice; only I have heard his gentle footsteps from the road before my house.

The livelong day has passed in spreading his seat on the floor; but the lamp has not been lit and I cannot ask him into my house.

I live in the hope of meeting with him; but this meeting is not yet.
-

(12)

සැරි සරමි මම තවම
ගමන තව තව දිගුය
ගමන් මග දිගුය

දියතෙහි විහිදුනු
කුළුඳුල්ම ආලෝක කිරණය සමගින් නැගී
විසල් විශ්වයේ අපමණ අප්‍රමාණ
ලෝකයන් අතරෙහි
මම තවම සැරි සරමි
රඳා පා සටහන්
ඉර හඳ තරු වල

ගිණිය නොහෙන මං සල්
කඳු හෙල් තෝ තැනි අතරින්
විහිද යන මේ
දීර්ඝ වූ අසීරුම මං පෙතයි
එකම මග වැටී ඇති
ඔබ දෙ පා වෙත ලඟා වන්නට

එ මගෙහි පිය නැගෙන
මේ දුඃඛිත ගමන
දමනය කර සංවර කරයි
මගේ පව්කාර ආත්මය

කල්පයෙන් කල්පය
මා මුවින් මිමිණෙනා ගීතයේ
පටලැවී බිඳි බිඳී
ලතැවෙවී ගැයෙනා
සංකීර්ණ වූ ස්වර රටාවන්
කන්කළු මිහිරි
සරලතම තනුවක්ව පෙල ගැ‍ෙසයි

මද නලෙහි මිදී විසිරෙන
දුහුළු මලක රජතමය සිනා රැලි සේ
සැහැල්ලුවෙන් පා ව යන
රැ‍ඳෙන්නට ඔබ දෙපා මුල රහසින්

මං මුලා වූ මගියා වෙමි මම
පැකිලි පැකිලී සන් කරන
හමුවන සෑම දොරටුවක් අසලම
සොය සොයා මා වෙනුවෙන් ඇරුනු
ප්‍රේමයේ උත්තුංග ද්වාරය

ඉබාගාතේ යමින් මේ පුද බිමේ
අසංඛ්‍යය වු පිට වාසල් කඩ අතර
සැරි සරන කල්පාන්තරයක්
මුණ ගැසෙන තුරු ඒ උතුම්
දෙවොලෙහි ඇතුළු ගැබ

විසල් විශ්වය සිසාරා
අසරණව සැරිසැරීය මගේ නෙත්
මොර ගසන්නට පෙර
නෙත් වසා මම මහ හඬින්
"ඔබ මෙහිය..! ඔබ මෙහිය...!"

කල්ප සංඛ්‍යාත ආත්මයන්ගේ
කඳුළු වැල් දියෙන් තෙත්වී නැගෙන
ප්‍රශ්නාර්ථයේ හැඬුම් හඬ
විශ්වාසයේ කැළඹිල්ල හා මුසුව
දෝංකාර දෙයි සිසාරා විශ්වය
"අනේ... කොහිද මම?"
-.-

The time that my journey takes is long and the way of it long.

I came out on the chariot of the first gleam of light, and pursued my voyage through the wildernesses of worlds leaving my track on many a star and planet.

It is the most distant course that comes nearest to thyself, and that training is the most intricate which leads to the utter simplicity of a tune.

The traveller has to knock at every alien door to come to his own, and one has to wander through all the outer worlds to reach the innermost shrine at the end.
My eyes strayed far and wide before I shut them and said `Here art thou!'

The question and the cry `Oh, where?' melt into tears of a thousand streams and deluge the world with the flood of the assurance `I am!'
-

(11)

කාහටද ඔබ ගයන්නේ
හද බැතින් මල් පුදන්නේ
පියව ඇත දොර කවුළු දෙවොලේ
පියව ඇත නෙත් කවුළු ‍ඔබගේ
යදියනේ ඇයි යදින්නේ
අඳුර තුල ඇයි සොයන්නේ
පබළු ගණිමින් ගෙල වටා රැඳි
ඇඟිලි අග දියවූ නවගුණ වැලේ
හිස්ය දෙවසුන කොහිද දෙවිඳුන්
බලනු පිසදා මිරිඟු තිමිරය
මිදී ඇති නැණැසේ බැඳී

ඔබේ දෙවියෝ මවති ලෝකය
එදා මෙන් අද දිනත් තවමත්
නොනවතී ඒ මැවුම කිසිදින
මැවේ හැම අංශුවම නැවතත්
උපදිනා හැම මොහොතකම අළුතෙන්
සදාකල්හිම විශ්වයේ

කෙත සදන්නට
‍කරගැසුණු බිම
පොඟවමින් දා බිඳු වලින්
සී සාන්නට වෙහෙසෙනා තැන
මග තනන්නට
මහා ගල්කුළු
යකුළු පහරින් බිඳහෙලා
කැබලි කරමින් අතුරනා තැන
සිටිති දෙවියෝ ධුලි මඩ කුණු වැකි ගතින්
පලා ගොස් මේ දෙ‍වොල් බිම හැර
ලොව මවති ලේ බිඳු වලින්
හිරු රසේ පහසින් දැවී
වැහි දියේ සිහිලෙන් තෙමී

එන්න අතහැර මහරු පුදසුන
රනින් ඔප කර මැණික් පැළඳූ
ඇවිද යන්නට සමග දෙවියන්
පා නගා දුහුවිලි මතින්

අරුත් සුන් වදනකිය ගැලවුම
සදාකාලික මිහිරි සිහිනය
සියළු බැමි බිඳ පලායෑමේ
නිදහසේ නිවහල් ගිගිරි සොලවා
රඟන්නට පාවෙලා සැනසිලා
එක්වීම අපගේ මැවුම්කරු හා
බන්ධනයකිය සදාකාලික
එයම වේ මැවිල්ලත්
ශුද්ධ වු පරි ශුද්ධ වූ

අවදි‍වනු මැන බිඳා හැර බැමි
භාවනාවේ සිර ගෙයින් නික්මී
ඉවත ලා මල් සුවඳ දුම් පූජාසනේ
එන්න එකතුව මවන්නට ලොව
ධුලි ලේ දහදිය වැකී
සිනිඳු සළු පිළි මහරු ඇඟළුම්
දිරාපත් වැරහැලි වුනත්
කම් කිමද ඇයි එගැන ලතැවෙනු
එන්න අපි යමු එක්වෙලා
දෙබැම දා දිය බිඳු නැගී
හැලී විසිරී මල් වෙලා
පිදෙන්නට අපගේම පාමුල
ලොව මවන දෙවිඳුන් නමින්
ලොව තනන දෙවිඳුන් ලෙසින්
-.-

Leave this chanting and singing and telling of beads! Whom dost thou worship in this lonely dark corner of a temple with doors all shut? Open thine eyes and see thy God is not before thee!

He is there where the tiller is tilling the hard ground and where the pathmaker is breaking stones. He is with them in sun and in shower, and his garment is covered with dust. Put of thy holy mantle and even like him come down on the dusty soil!

Deliverance? Where is this deliverance to be found? Our master himself has joyfully taken upon him the bonds of creation; he is bound with us all for ever.

Come out of thy meditations and leave aside thy flowers and incense! What harm is there if thy clothes become tattered and stained? Meet him and stand by him in toil and in sweat of thy brow.
-

(10)

ඔබ දෙපා ගිම් නිවන
පා අසුන රැඳී ඇති
අගාධය පතුලත
සරති සැනසෙති
දිළින්දන්ගෙත් දිළින්දෝ
ජීවිතය සොයමින් මං මුලා වූ‍

නැවෙන මුත් මගේ හිස
මගේ නැමදුම දිගු නොවෙයි
සිඹින්නට ඔබ දෙපා
තෙමන්නට කඳුලින් මගේ
අඳුරු ගැඹරට ඔබේ පා රැඳී ඇති
විසල් පතුලට කඳුළු මුතු රැඳි
දිළින්දන්ගෙත් දිළින්දන්ගේ
ජීවිතය සොයමින් මං මුලාවූ

අබිමානයට මසිත
නොහැකිය කෙදිනවත්
දොර අගුළු හැර
කඳු මුදුනතින් බැස
පි‍විසෙන්න මාවතට
දිලිඳුකමේ බැහැපත් වතින්
සැරස ඔබ පා නගන
දිලිඳුන්ගේත් දිලිඳුන් සමග
ජීවිතය සොයමින් මං මුලාවූ

මගේ හදවත කොඳුරා හඬයි
සෝ දුකින් ලතැවුලෙන්
ඔබ දෙපා අසලින්
තබන්නට මගේ හිස
සැනසෙන්න මට
නිවා දිවියේ ගිමන්
කෙදින නම් හැකිවේද
කි‍ඳෙන්නට ගැඹුරු පතුලට
ජීවිතය සොයමින් මං මුලාවූ
දිළිඳුන්ගේත් දිළිඳුන්
හුදකලාවූ අසරණයින් සමග
තුටින් ඔබ සැරිසරන...
-.-

Here is thy footstool and there rest thy feet where live the poorest, and lowliest, and lost.

When I try to bow to thee, my obeisance cannot reach down to the depth where thy feet rest among the poorest, and lowliest, and lost.

Pride can never approach to where thou walkest in the clothes of the humble among the poorest, and lowliest, and lost.

My heart can never find its way to where thou keepest company with the companionless among the poorest, the lowliest, and the lost.
-

(9)

අඥානය, තමන්ගේම කර පිටින්
ගමන් යා හැකිද කිසිවකුට...?
යදියකුව ඔබ යදින්නේත් ඔය
දොරටුව අසලයි ඔබේම කුටියේ..!

දෙන්න ‍ඔබේ දුක් කඳුළු
ගමන් පැස මේ දෑතට
දැරිය හැකි සියළු බර
පා නගන ඔබ සමග
නොබලන්න කනස්සල්ලෙන්
හැරී ආපසු මනස්තාපයෙන්

ආශා‍ෙව් උණුසුම් සුසුම
සිප වැළඳ නිවාලයි
ජීවනයේ ගිතෙල් පහනේ
දැල්වෙනා ගිනි සිළුව

නොපතන්න නොලබන්න
කිසිදිනක කිසිත් කිසිවක්
රැඳුනු තැවරුනු මොහොතකටවත්
ආශාවේ අපිරිසිදු දෑත් වල

දිගු කරන්න ඔබේ දෝත
පිරවෙන්න මේ උදාසන
දයාබර සෙනෙහසින්
සුසුදු ආදරයෙන් පිදෙන
පිණි බි‍ඳෙන් වත දෙවුනු
සුවඳ සිඟිති සුදෝ සුදු මල් අහුරු...!
-.-

O Fool, try to carry thyself upon thy own shoulders! O beggar, to come beg at thy own door!

Leave all thy burdens on his hands who can bear all, and never look behind in regret.

Thy desire at once puts out the light from the lamp it touches with its breath. It is unholy---take not thy gifts through its unclean hands. Accept only what is offered by sacred love.
-

(8)

පැලඳ පට සළු විසිතුරු
කුමාරයෙක් ලතැවෙයි සොවින්
දුවන්න නටන්න
කුන්දු පනින්න
දුහුවිල්ලේ දඟලන්න
හඬනගා හිනැහෙන්න
නැතිව අවසර...

සළු පිලි පළුදු වේවිද
දුහුවිල්ල නැහැවී
දුර්වර්ණ වේවිද...
රන්මාල ගිලිහේද
කැඩේවිද නැතිවේද
සියල්ලෙන් හුදකලාවී සිටී කුමරිඳු
‍ඇසිපිය හෙලන්නත්
නෑ නිදහසක් නම්...

“අනේ අම්මා..
මේ විසිතුරු ඇඳුම් වල
තුට්ටුවක වටිනාකමක් නෑ නේද?
මේ පොළවේ දුවිල්ලෙන් අප වෙන්කර
මිනිස්කමේ ආදරණීය උණුසුමින් දිදුලන
මේ විසල් සැණ‍කෙලි බි‍මේ
එලිපත්තටවත් පා තියන්නට
අපට ඉඩ නොදෙන්නේ නම්....?”
-.-

The child who is decked with prince's robes and who has jewelled chains round his neck loses all pleasure in his play; his dress hampers him at every step.

In fear that it may be frayed, or stained with dust he keeps himself from the world, and is afraid even to move.

Mother, it is no gain, thy bondage of finery, if it keep one shut off from the healthful dust of the earth, if it rob one of the right of entrance to the great fair of common human life.
-

(7)

ඉවතලා විසිතුරු
රන් රිදී මුතු මැණික්
අබරණ ආයිත්තම්
චාම් සුදු සාළුවක් පැලඳ
රඟන්නට තැත් කවයි
මගේ මේ ආදර ගීතය
විසිතුරු ආබරණ ආයිත්තම්
අනිසි බරක් මිස
අබිමානයක් නම් නොවෙයි
අද මගේ ගීයට

රන් රිදී මුතු මැණික්
විචිත්‍රත්ව‍යේ කිංකිණි හඬ නගා
අපේ එක්වීමේ සුන්දරත්වය
පළුදු කරවා
ඔබත් මමත්
අතරින් නැගෙනු ඇත
විසල් පවුරක්ව
ඔබේ ආදර
මිමිණුම වසාගෙන

මගේ කවිකම ඉතින්
කෝලව සැඟවෙයි
ඔබ අබියස
කිවිඳුන්ගේ කිවිඳාණනි...

යදින්නෙමි අසරණව
මම ඔ‍බේ පාමුල
දෙනෙත් අයා දල්වා
පුදන්නෙමි මා දිවිය
නැවුම් නොකැලැල්
බට දඬුවක් ලෙසින්

පුරවන්න එය ඔබේ
ජීවනයේ සංගීත ස්‍ව‍රයෙන්
හැඬවෙන්න පිබිදෙන්න
මිහිරි ඉමිහිරි ගී රාව
-.-

My song has put off her adornments. She has no pride of dress and decoration. Ornaments would mar our union; they would come between thee and me; their jingling would drown thy whispers.

My poet's vanity dies in shame before thy sight. O master poet, I have sat down at thy feet. Only let me make my life simple and straight, like a flute of reed for thee to fill with music.
-

(6)

ඔබේ සුසුදු දෑඟිලි මත හිඳින්නට රැඳී
නෙලාගන්න පමා නොවී තව තවත්
පෙති විකසිත සිඟිති කුසුම
උපන් ඔබ නමින්
නල රල වැද නටුවෙන් මිදවී
මැලැවී ගොස් පෙති පෙති ගිලිහී
දුහුවිල්ලට මුසුවෙලා
මියෙන්නට කලින්

නොතරම් මුත් රැඳවෙන්නට
ඔබේ ගෙලේ පැලැ‍ඳෙන්නට
සුසුදු සුවඳ මාලතී
මල් දමෙහි මලක් වී

නෙලා ගන්න සිඟිති කුසුම
නිදන්න පෙර හිරු ගිලිහී
අඳුරේ මා සඟවලා
මල් පුදන පැය ගෙවී

විඳින්න මට වේදනාව
ඔබේ නමින් මිලානවී
සුවඳක් වී රැඳවිලා
නෙත් පියන සැනසුමේ

සිඟිති පැහැය පැහැබර නැති
සිඟිති සුවඳ සිඟිති සිඟිති
සිඟිති සිඟිති මලක්මයි ඉතින්
එන්න... ඔබේ ඇඟිලි තුඩින්
නෙලාගන්න සිඟිති කුසුම
පමා නොවී තව තවත්
ගෙවී සැඟව යන්නට පෙර
ආදරබර සොඳුරු මොහොත
පෙති විහිදා හිනැහෙනා...!

-.-

Pluck this little flower and take it, delay not! I fear lest it droop and drop into the dust.

I may not find a place in thy garland, but honour it with a touch of pain from thy hand and pluck it. I fear lest the day end before I am aware, and the time of offering go by.

Though its colour be not deep and its smell be faint, use this flower in thy service and pluck it while there is time.
-

(5)

යදියෙක්මි මම
යදින්නෙමි එකම එක
නිමේෂයක් මට
වැතිර ඉන්නට ඔබ දෙපා මුල
විඳින්නට සැනසුම් සුවය
සදාකාලික පරම පිවිතුරු
නවත්වා ජීවිතය
කල්තබා සියළු දේ
මා දෝත පුරාගත්

ඉතින් නෑ මට
සැනසුමක්
සිසිලක්
එක නිසල
මොහොතක්
ඔබේ දසුනෙන් වියෝවූ සඳ
තෙරක් නැති සයුරක් තරන්නෙමි
නිමක් නැති දුක් සයුරකි දිවිය

මගේ හදවත් කවුළුවෙන්
වසන්තය එබිකම් කරයි අද
මුමුණමින් ගී ස්වර කවි පද
සුපිපි මල් ගොමු යහන් මත
පෙම් කෙලින බිඟුන්ගේ
සප්ත සර හඬ ඇසෙයි
‍

කාලයයි මට
රැඳවෙන්න භාවනාවක
ඔබේ වත දෙස නෙත් යොමා
පිරී ඉතිරෙන නිසලතාවයෙන් සුපිපී
ගයන්නට මගේ
නිහඬ ආදර ගීය

පිදෙන්නට ඉපිලෙනා
මගේ හදවත් පියුම
පුදන්නට මට
ඔබ දෙපාමුල
තැනූ ආදර පුදසුනේ
-.-

I ask for a moment's indulgence to sit by thy side. The works that I have in hand I will finish afterwards.

Away from the sight of thy face my heart knows no rest nor respite, and my work becomes an endless toil in a shoreless sea of toil.

Today the summer has come at my window with its sighs and murmurs; and the bees are plying their minstrelsy at the court of the flowering grove.

Now it is time to sit quite, face to face with thee, and to sing dedication of live in this silent and overflowing leisure.
-

(4)

අත් බවින් අත් බවට
තැත්කවමි පිළිණ දෙමි මම
නැගෙන්නට පිවිතුරුව සුසුදුව
නොමැකෙන්න නොසි‍ඳෙන්න
රැඳවෙන්න නොකිලිටිව
ඔබේ ජීවනයේ පහස
සුවඳක්ව තැවරිලා
තිබෙන මා ගත පුරා
ඇඟිලි තුඩු අගිසි සිට
මා ගතම සුවඳ වෙයි
ඒ සුවඳ රැඳවිලා

පිසලන්නෙමී මම අඳුරු ධූමය
දැවි දැවී නැගෙනා අසත්‍යයේ
ඔබේ සුසුමින් විසුරුවා
මසිත සිතිවිලි රල පෙලින්

දනිමි මම ඔබ පමණමයි
සදා දිදුලන පරම සත්‍යයය
දල්වනා මසිත ප්‍රේමයේ
ලදළු පවනින් සිඹුම් දී
නුවණැසේ රතු ගිනි සිළුව

නොහිම් සෙනෙහින් අමදින්නෙමී
මහද දෙවොල් බිම මම
පිසලන්න දුරුවෙන්න
අඳුරු දුහුවිලි කහට
පිබිදෙන්න මගේ පෙම
ලපැටි අතු අග රැඳව පිබිදෙන
සුසුදු කුසුමක් ලෙසින් සුවඳින්

සපිරෙන්න ඒ සුවඳ
ගල ගලා ගොස්
සිඟිති සිතිවිලි සේ
ඇතුළු හද ගැබ රහස් කුටියේ
වැතිර ඔබ ගිම් නිවනා

සැලෙන නැලැවෙන තුරු ලතා
කරන සේ ගෙත්තම්
‍අදිසි සිතිවිලි
හමන නල රල කොඳුරනා
කැඩපතක් වන්නෙමි මමත්
දිදුලන්න ඔබගේම පිළිබිඹුව
නැගෙන සැම පියවරක් පාසා

ඔබම පමණයි මගේ ශක්තිය
මා හදේ හද ගැස්ම ජීවනය
සැණින් සැණ මා පුබුදනා
මා දෙපා පොඩි ඔසවනා
නොහිම් වෙරලත පා තබා
ඇවිද යන්නට ජීවිතේ....!
-.-

Life of my life, I shall ever try to keep my body pure, knowing that thy living touch is upon all my limbs.

I shall ever try to keep all untruths out from my thoughts, knowing that thou art that truth which has kindled the light of reason in my mind.

I shall ever try to drive all evils away from my heart and keep my love in flower, knowing that thou hast thy seat in the inmost shrine of my heart.

And it shall be my endeavour to reveal thee in my actions, knowing it is thy power gives me strength to act.
-

(3)

කෙසේ නම් ඔබ ගයන්නේදැයි
නොදන්නෙමි මම
අසමි මම මුසපත්ව
ඔබේ ගී හඬ
විශ්මයෙන් නිහඬවී

එකළු කරවයි ලොවම
දීප්තිය විහිදෙනා
ගී ස්වරයන් ඔබේ
ජීවනය පැතිර යයි
අහසින් අහසට ගලයි
දිව්‍යමය ගී ගඟුල
කුලින් කුල පුබුදුවා මල්
නොනැවතී ගලා යයි

මහද පිබිදී සැලෙයි
ඉතිරෙයි සුවහසක් පැතුම්
ඔබ සමග ගයන්නට
තැත් කවමි ආයාසයෙන්
පුබුදන්න මගේ හඬ
මුමුණන්නෙමී මම
ගීතයක් නොවේමැයි
කිසි දිනක ඒ මිමිණිලි
ගිලී ගිය කෙඳිරිල්ලක්ම මිස

මගේ හදවත වෙලී යයි
බැඳී සිරවී ගොළුව යයි
නිරතුරුව ගලනා ඔබේ
අමර ගී දුහුලෙන් වෙලී
-.-

I know not how thou singest, my master! I ever listen in silent amazement.

The light of thy music illumines the world. The life breath of thy music runs from sky to sky. The holy stream of thy music breaks through all stony obstacles and rushes on.

My heart longs to join in thy song, but vainly struggles for a voice. I would speak, but speech breaks not into song, and I cry out baffled. Ah, thou hast made my heart captive in the endless meshes of thy music, my master!

-

(2)

සන් කරන සඳ ගයන්නට මට ඔබ
හද පිරෙයි උදම් වී
නගමි කඳුලින් පිරෙන මා නෙත්
දකින්නට ඔබේ වත

බිඳුණු කඩතොළු
කැඩුණු රළු කොන් ජීවිතේ ‍‍‍
දියව සැඟවෙයි මිහිරි තනුවක
මගේ තුති ගී පියාපත් විහිදා සරයි
ගුරුළු සේ තරණා
නිමක් නැති සයුරු හිස

මගේ ගීතය ඔබේ සවණත
පිනවනා බව දනිමි
ගීතයක් පමණක්ම වෙමි
මම ඔබේ ‍දෙපාමුල

විහිද යන ගී පියපතින්
පිරිමදිමි මම ඔබ දෙපා
නැගී උස්වී රඳන්නට මට
වරම් නැති කෙදිනවත් දෑඟිලි

මුසපත්ව ගැයුමෙන්
මුසපත්ව යයි මසිත දුබලව
අමතන්න ඔබ සොහොයුරා යැයි
සමිඳුනේ මා සමිඳුනේ...!
-.-

When thou commandest me to sing it seems that my heart would break with pride; and I look to thy face, and tears come to my eyes.

All that is harsh and dissonant in my life melts into one sweet harmony---and my adoration spreads wings like a glad bird on its flight across the sea.

I know thou takest pleasure in my singing. I know that only as a singer I come before thy presence.

I touch by the edge of the far-spreading wing of my song thy feet which I could never aspire to reach.

Drunk with the joy of singing I forget myself and call thee friend who art my lord.
-

(1)

නිමක් නොමැතිව ගලා යමි
ඔබ නිසා මම
ඒ ඔ‍බේ සිතැඟියි ඒ ඔබේ සතුටයි
සි‍ඳෙතත් නැවත නැවතත්
පිරෙයි ඉතිරෙයි නැවතත්
මේ දුබල මැටි බඳුන
සුවඳ පැතිරෙයි
නැවුම් ජීවනයේ

හැඬවේය අකාලික
නැවුම් ගී තනු රටා
ඔබේ සුසුමින් අවදිවී
මේ පරඬලා වස් දඬු හිසින්
කඳු සිකර ඕවිටි මැදින්

ඔබේ අතැඟිලි තුඩින් පිරිමැද
අමර පහසින් සලිතවෙයි ඉපිලයයි
මහද හඬ නැගෙයි මිමිණෙයි
වදන්වැල් දිව්‍යමය

ඔබේ නිම් නැති තිලිණ
පිරී ඉතිරෙයි මේ දිළිඳු දෝතේ මගේ
කල්පයෙන් කල්පය පිරෙයි
තවමත් එහෙත් හිඩැස් ඇත පිරෙන්නට
ලැබෙතත් කොතෙක් ‍අපමණ

-.-

Thou hast made me endless, such is thy pleasure. This frail vessel thou emptiest again and again, and fillest it ever with fresh life.

This little flute of a reed thou hast carried over hills and dales, and hast breathed through it melodies eternally new.

At the immortal touch of thy hands my little heart loses its limits in joy and gives birth to utterance ineffable.

Thy infinite gifts come to me only on these very small hands of mine. Ages pass, and still thou pourest, and still there is room to fill.