Geethanjali

(22)

නිකිණි අහසම හඬා හැලෙනා
රැයේ නොනිදා බලා ඉන්නා
සිතුම් සිතුවිලි රැකවලුන්නේ
දෑස් පියවෙන ඇසිල්ලේ

නිහඬ රැය සේ මට සොරා ඔබ
පිය නගා විත් රැඳී ඉන්නා
පහන් කණුවේ කඳුළු නොරැ‍ඳෙන
අඳුරු හෙවනැලි මුවා වේ‍
‍
අහස් නිල සඟවා වසා‍ගත්
අඳුරු කම්බිලියේ
වෙලී පැටලී හිසත් සඟවා
ඇස් පියාගත් උදා අරුණළු
පුබුදුවන්නට දුවන දඟලන
ඉඳු සුළඟ ගී
ගයයි ගොරහැඩි ස්වරයෙන්

සියොත් ගී නැත තුරු වදුළු අස
පියන් පියවී වැටී දොරගුළු
පාළු මාවත ඇවිද එයි ඔබ
හුදකලාවේ සුවඳ මීදුම්
සුවඳ මැද තනියෙන්

සුහදයානනි ලබැඳියාණනි
තනිකමේ උණුසුම බෙදාගත්
විවර දොරටුව නෑ වැසී තව
මගේ අසරණ නිවහනේ

එපා යන්නට පිය නගා
හැරී නොබලා හිස නගා
සදාකල් මා රඳා සිරකර
කඳුළු බොඳවුනු ස්වප්නයේ


-.-

In the deep shadows of the rainy July, with secret steps, thou walkest, silent as night, eluding all watchers.

Today the morning has closed its eyes, heedless of the insistent calls of the loud east wind, and a thick veil has been drawn over the ever-wakeful blue sky.

The woodlands have hushed their songs, and doors are all shut at every house. Thou art the solitary wayfarer in this deserted street. Oh my only friend, my best beloved, the gates are open in my house---do not pass by like a dream.
.