12.9.22

(43)

පතා පැතුමක් නොපැතු මොහොතක
ඔහේ එන යන මුහුණු අතරේ සැඟවිලා 
සොයා ආ මා, මගේ නිරිඳුනි
ජීවිතේ හැම නිමේෂයකම
ඔබේ නම සලකුණු වෙලා

අහම්බෙන් අද හැරී බලලා
සිඹින්නේ මම ඔබේ සුවඳයි
බිඳී විසිරුණු මතක මල් මත
හැලී වියැකුනූ කඳුළු බිඳු සේ
ජීවිතේ කෙලිලොල් වියේ

නිගාවක් වූවා නොවේවා
බිළිඳු හැසිරිලි දිළිඳු වැලි කෙළි
ලදරුවෙක් වූවා මෙමා.
තාරකාවෙන් තාරකාවට
නිනඳ දී පිලි රැව් නැගී
ඇසෙන්නේ මට ඇසෙන්නේ...
ඔබේ මිරිවැඩි හඬන හඬමයි
එදා බිළිඳෙක් සේ ඇසූ...!
 -.-
The day was when I did not keep myself in readiness for thee; and entering my heart unbidden even as one of the common crowd, unknown to me, my king, thou didst press the signet of eternity upon many a fleeting moment of my life.

And today when by chance I light upon them and see thy signature, I find they have lain scattered in the dust mixed with the memory of joys and sorrows of my trivial days forgotten.

Thou didst not turn in contempt from my childish play among dust, and the steps that I heard in my playroom are the same that are echoing from star to star.

2.9.22

(42)

අරුණල්ල මුමුණලා කීවේ
පාව යන්නයි රුවල් ඔරුවක
ඔබයි... මමයි... ඔබයි මමයි
ඔබයි මමයි විතරයි....

නිමාවක් නැති වන්දනාවක
නිම් තෙරක් නැති දිගම ගමනක
විසල් විශ්වයට රහසින්...

වෙරළ නොපෙනෙන සාගරය මැද
නිසල මදහස තවරවයි ඔබ
මහද ගී තනු පුබුදුවා
වදන් බැඳි රළු යදම් බිඳවා
නිනඳ වී ප්‍රතිරාව දී
සයුරු රළ සේ නැගි නැගී
ඉගිල යන්නට නිදහසේ

ඔබයි... මමයි... ඔබයි මමයි
ඔබයි මමයි විතරයි

ඒ මොහොත...

උදා නොවුනේ ඇයි ද තවමත්?
අවසාන නොවුනි ද ඔබේ යුතුකම් තවම ?

මෙන්න... ලා අඳුර තවරාන වුවනත
සන්ධ්‍යාව වෙරළ සිප වැතිරෙයි
විඩාපත් ලිහිණි පොදි
කැදලි සොයමින් පියඹා යති...

කවුරු දන්නේ ද
යදම් ගිලිහෙන මොහොත?
යාත්‍රාව...
සූර්යයාගේ
අවසාන මන්දස්මිතිය මෙන්
රාත්‍රියෙහි
සැඟව යන මොහොත...?
 -.-
Early in the day it was whispered that we should sail in a boat, only thou and I, and never a soul in the world would know of this our pilgrimage to no country and to no end.

In that shoreless ocean, at thy silently listening smile my songs would swell in melodies, free as waves, free from all bondage of words.

Is the time not come yet? Are there works still to do? Lo, the evening has come down upon the shore and in the fading light the seabirds come flying to their nests.

Who knows when the chains will be off, and the boat, like the last glimmer of sunset, vanish into the night?.

23.8.22

(41)

ධූලි පිරි මාවතෙහි නැගෙන පා සයුර ඉම
ඔබ නමින් මා නෙළූ රත් පියුම් පැස දරා 
මග බලා හිඳිමි මම....

පිය නගන්නේ උහු
තඹයකට නොතකා ඔබ
තෙරපවා පසෙකට කර…

පැයෙන් පැය ගෙවී යයි
මග සරන අත් දිගුව
එකින් එක පැහැර ගෙන
මල් පැසෙහි මල් සිඳෙයි...
සුපෙම්වත කොහි ද ඔබ?

විඩාපත් නෙත් යොමා
සොයමි මම ඔබේ වත
මේ මිනිස් කැල පසුපස…
අඳුරු සෙවනැලි අතර...

උදාසන අවසන්ව
දහවල ද ගෙවී ගොස්
සැඳෑ හේඩාව යට
මගේ නෙත් නිදිබරය
සාළුවෙන් වත වසා
මග අසල හිඳ සිටින
සිඟන දැරියක්මි මම

මද සිනා දෙති පිරිමි
නිවෙස් වෙත පිය නගන
අවමනින් පුරවා මසිත
මොහොතකට නැවතී
‘යදින්නේ කුමක්දැ' යි
විමසනා කල උහු...
නෙත් යොමා පොළවට
නිරුත්තර වෙමි මම

කෙසේ නම් කියන්න ද
යදින්නේ ඔබම වග
ඔබ සථප කල අයුරු
පැමිණෙනා බව මෙමග
කෙසේ මුමුණමි ද මම
මට උරුම දායාද ය
මේ දිළිඳුකම පමණක්ම බව

වැළඳගමි සඟවගමි
හදවතේ පතුලතෙහි
මම මගේ ආඩම්බරකාර රහස...!

මේ විසල් තණබිමෙහි
හුදකලා වී මම නෙත් යොමමි අහසට
අන්න...
ඔබේ හදිසි ආගමනයේ
උත්කෘෂ්ඨ සිහිනය...

සිසාරා පහන් එළි විහිදුවා
රන්වනින් ධජ පතාක ලෙලවා
ඔබ රැගත් මංගල රථය පැමිණෙයි...
මග දෙපස සියල්ලෝ
අයාගත් මුවින් බලා සිටිති

ඔබ අසුනින් නැගී පැමිණ
මේ ධුලියෙන් නගා සිටුවා
දෝතින්ම ඔසවා
ඔබ පසෙකින් හිඳුවා ගන්නායුරු....

අභිමානයෙන් වික්ෂිප්තව
ගිම්හාන නල රලක
තිගැස්සෙන ලතාවක් මෙන්
සලිත වන මේ හිඟන කෙල්ලව...

කාලය සැසලි සැසලී
ඈත ඈතට පාව යයි
එනමුදු තවම
ඔබේ මංගල රියෙහි
රිය සක හඬන හඬවත් නොඇසෙයි

ශබ්දයෙන් ද ඝෝෂාවෙන් ද
ආඩම්බරයෙන් ද ආධ්‍යව
කොතෙකුත් පිරිස්, පෙරහර,
මා පසුකර ඇදෙත්...

සුපෙම්වත...
මේ ගලායන ගඟුලින් එතෙර
අඳුරු සෙවනැලි අතර සැඟවී
නිහඬව බලා ඉන්නේ ඔබම පමණක් ද?

සුපෙම්වත...
නිෂ්ඵලව යන ප්‍රාර්ථනාවකට ලොබ බැඳ
ඉරුණු හදවතක කඳුළු සඟවා
නිහඬ අඳුරක වැලපෙන්නේ මමම පමණක් ද?
 -.-
Where dost thou stand behind them all, my lover, hiding thyself in the shadows? They push thee and pass thee by on the dusty road, taking thee for naught. I wait here weary hours spreading my offerings for thee, while passers-by come and take my flowers, one by one, and my basket is nearly empty.

The morning time is past, and the noon. In the shade of evening my eyes are drowsy with sleep. Men going home glance at me and smile and fill me with shame. I sit like a beggar maid, drawing my skirt over my face, and when they ask me, what it is I want, I drop my eyes and answer them not.

 Oh, how, indeed, could I tell them that for thee I wait, and that thou hast promised to come. How could I utter for shame that I keep for my dowry this poverty. Ah, I hug this pride in the secret of my heart.

I sit on the grass and gaze upon the sky and dream of the sudden splendour of thy coming---all the lights ablaze, golden pennons flying over thy car, and they at the roadside standing agape, when they see thee come down from thy seat to raise me from the dust, and set at thy side this ragged beggar girl a-tremble with shame and pride, like a creeper in a summer breeze.

But time glides on and still no sound of the wheels of thy chariot. Many a procession passes by with noise and shouts and glamour of glory. Is it only thou who wouldst stand in the shadow silent and behind them all? And only I who would wait and weep and wear out my heart in vain longing?