Geethanjali

(18)


අන්ධකාරයේ කළු පැහැය තවරමින්
මේ කුළු මතින් ඇතිරෙන මේ කුළු
මැකී යන හිරු එළිය වසා පොරවන අඳුර
කැටි කැටිව ගලාවිත්
විසිරෙයි මා හාත්පස
ගොර හඬින් මොර ගසන
හඬන්නට තතනන අහස යට
හුදකලාවී
දොරටුව අබියස
ඔබගේ කුටියේ
බලා හිඳිමි
මම තවමත්

දෙනෝ දහසක් මැද
කලබලයෙන් ගෙවුණු දහවල් දවස
සොරා ගති මසිත මොහොතකට දෙකකට
බලා ඉමි මම
ගලාඑන අඳුර මැද තනිව
දෝතින්ම මුවාකර
අසරණව නිවෙන්නට
සුසුම්ලන
බලාපොරොත්තුවේ
ප්‍රාර්ථනා
පහන් සිල

පතක් වී දෝ මම
වියලී කහ ගැසී
ගිම්හානයේ අග
සීතල සුලං රැලි අතැඟිලි
උගුළුවා මුදා හල
නොරැ‍ඳේද
කවදාවත් ඉතින්
ඔබේ ආදර දසුන
කඳුළු මත
මගේ නෙත

නොදන්නෙමි
නොදන්නෙමි කෙසේ නම්
රඳන්නෙම් දැයි මම
සුසුම් ලා
නිහඬ වන්නට තතනන
ඉකිබිඳින හද ගැස්ම

එබි එබී බලන්නෙමි
අඳුරු අහසේ
ඈතම ඈත කෙලවර වෙතට
යොමා මා නෙත්
ඔබම සොයමින් සරයි සිත
අඬා හැපෙමින්
ඉබාගාතේ දුවන
මාරුතය සමගින්
ඉකි ගසා වැලපි වැලපී

-.-

Clouds heap upon clouds and it darkens. Ah, love, why dost thou let me wait outside at the door all alone?

In the busy moments of the noontide work I am with the crowd, but on this dark lonely day it is only for thee that I hope.

If thou showest me not thy face, if thou leavest me wholly aside, I know not how I am to pass these long, rainy hours.

I keep gazing on the far-away gloom of the sky, and my heart wanders wailing with the restless wind.
.