Geethanjali

(37)

නීල නිම්නය සිහිනයක් සේ
බොඳව ගිය ඊයේ රැයේ
තරු කඳුළු බිඳු තෙතින් තෙත් වූ
තිමිර සළු දියැවී මැකී යයි
ඉකි ගසා සසැලී මෝදු වන
ලහිරු රැස් කෙමි සිතුවමේ

විදා හල අත්තටු සලන්නට
විඩාපත් වූ ලිහිණියා මම
වා තරඟ මැද අයාලේ යමි
නිමක් නොපෙනෙන වාලුකාවේ
මැකී යන පියවර ලකුණු මැද
වියැකෙනා මං පෙත පෙනී

හිස් වු හද ලමැදේ රිදුම් දෙයි
උකටලී සිත කොඳුරනා සඳ
ගල් තලාවක පතිත හිම මල්
පියල්ලක් වී මැකෙන වියැකෙන
නිසරු නිශ්ඵල ‍චේතනා

සිතිජයේ ඉම
පෙනෙන නොපෙනෙන
ඉසව්වේ හිඳ සිනාසී ඔබ
දුදුළුවයි ජීවය මගේ

මිමිණි මිමිණී දිවග ලතැවී
මැකී ගිලිහී මියැදෙනා පද
ධූලි බිඳු වී පියාඹා යත්
කොහේදෝ හිඳ පාව අවුදින්
පිපෙයි ආදර නැවුම් ගී තනු
අළුත් පදරුත් සුවඳ දී

වාලුකාවේ වැලි තලාවේ
මැකී යන පා ලකුණු කෙළවර
මැකෙන වියැකෙන තිමිර සළුපට
මුදාලන අරුණේ පබා වැද
ඉපිල ඉගිලෙත් විහඟ සේනා
කුසුම් ගැවසූ තුරු ලතා මත
සරැලි නංවන සුනිල් දිය පිරි
සත් පියුම් පිපි විල් තෙරේ
-.-

I thought that my voyage had come to its end at the last limit of my power,---that the path before me was closed, that provisions were exhausted and the time come to take shelter in a silent obscurity.

But I find that thy will knows no end in me. And when old words die out on the tongue, new melodies break forth from the heart; and where the old tracks are lost, new country is revealed with its wonders.
.