15.2.12

(40)


බලා සිටිමි මම දිනෙන් දින ගෙවෙනයුරු
වලා හූයක වගක්වත් නැත
නිසලය නිරුවත්ය සිතිජය 
ශුෂ්කය වියලිය මගේ ලෝකය


ගෙන එන්න රුදු විසල් මේ කුළු
මරණයේ කළු අන්ධකාරය
 ගුගුර ගුගුරා විදුලි සර විද
තිගස්සන්න මුළු අහස් තලයම
භීතියෙන් අලලා දෙදරවන්න


ගෙනයන්න මේ නිහඬතාවය
කුරිරු විසකුරු නිසලතාවය
තියුණු උල් නියපත් විදා විත්
ගිම්හානයේ හුදකලාවේ ශෝක ගින්නෙන්
දවාලන මගේ හදවත


ඉඩදෙන්න ඔය දයාවේ වලා සළු දුහුලට
ගලා හැලෙන්නට මහදට
තාත්තාගේ කෝපයෙන් හද දැවුණු දින‍යක
අම්මාගේ කඳුළු රැඳි නෙතගින් හෙලෙන
දයාබර බැල්මක් මෙන්. 
-.-
The rain has held back for days and days, my God, in my arid heart. The horizon is fiercely naked---not the thinnest cover of a soft cloud, not the vaguest hint of a distant cool shower. 


 Send thy angry storm, dark with death, if it is thy wish, and with lashes of lightning startle the sky from end to end. 


 But call back, my lord, call back this pervading silent heat, still and keen and cruel, burning the heart with dire despair. 


 Let the cloud of grace bend low from above like the tearful look of the mother on the day of the father’s wrath.
.

No comments:

Post a Comment