(43)

පතා පැතුමක් නොපැතු මොහොතක

ඔහේ එන යන මුහුණු අතරේ සැඟවිලා 

සොයා ආ මා, මගේ නිරිඳුනි

ජීවිතේ හැම නිමේෂයකම

ඔබේ නම සලකුණු වෙලා

අහම්බෙන් අද හැරී බලලා

සිඹින්නේ මම ඔබේ සුවඳයි

බිඳී විසිරුණු මතක මල් මත

හැලී වියැකුනූ කඳුළු බිඳු සේ

ජීවිතේ කෙලිලොල් වියේ

නිගාවක් වූවා නොවේවා

බිළිඳු හැසිරිලි දිළිඳු වැලි කෙළි

ලදරුවෙක් වූවා මෙමා.

තාරකාවෙන් තාරකාවට

නිනඳ දී පිලි රැව් නැගී

ඇසෙන්නේ මට ඇසෙන්නේ...

ඔබේ මිරිවැඩි හඬන හඬමයි

එදා බිළිඳෙක් සේ ඇසූ...!

 -.-

The day was when I did not keep myself in readiness for thee; and entering my heart unbidden even as one of the common crowd, unknown to me, my king, thou didst press the signet of eternity upon many a fleeting moment of my life.

And today when by chance I light upon them and see thy signature, I find they have lain scattered in the dust mixed with the memory of joys and sorrows of my trivial days forgotten.

Thou didst not turn in contempt from my childish play among dust, and the steps that I heard in my playroom are the same that are echoing from star to star.

(42)

අරුණල්ල මුමුණලා කීවේ

පාව යන්නයි රුවල් ඔරුවක

ඔබයි... මමයි... ඔබයි මමයි

ඔබයි මමයි විතරයි....

නිමාවක් නැති වන්දනාවක

නිම් තෙරක් නැති දිගම ගමනක

විසල් විශ්වයට රහසින්...

වෙරළ නොපෙනෙන සාගරය මැද

නිසල මදහස තවරවයි ඔබ

මහද ගී තනු පුබුදුවා

වදන් බැඳි රළු යදම් බිඳවා

නිනඳ වී ප්‍රතිරාව දී

සයුරු රළ සේ නැගි නැගී

ඉගිල යන්නට නිදහසේ

ඔබයි... මමයි... ඔබයි මමයි

ඔබයි මමයි විතරයි

ඒ මොහොත...

උදා නොවුනේ ඇයි ද තවමත්?

අවසාන නොවුනි ද ඔබේ යුතුකම් තවම ?

මෙන්න... ලා අඳුර තවරාන වුවනත

සන්ධ්‍යාව වෙරළ සිප වැතිරෙයි

විඩාපත් ලිහිණි පොදි

කැදලි සොයමින් පියඹා යති...

කවුරු දන්නේ ද

යදම් ගිලිහෙන මොහොත?
යාත්‍රාව...

සූර්යයාගේ
අවසාන මන්දස්මිතිය මෙන්

රාත්‍රියෙහි
සැඟව යන මොහොත...?

 -.-

Early in the day it was whispered that we should sail in a boat, only thou and I, and never a soul in the world would know of this our pilgrimage to no country and to no end.

In that shoreless ocean, at thy silently listening smile my songs would swell in melodies, free as waves, free from all bondage of words.

Is the time not come yet? Are there works still to do? Lo, the evening has come down upon the shore and in the fading light the seabirds come flying to their nests.

Who knows when the chains will be off, and the boat, like the last glimmer of sunset, vanish into the night?.

(41)

ධූලි පිරි මාවතෙහි නැගෙන පා සයුර ඉම

ඔබ නමින් මා නෙළූ රත් පියුම් පැස දරා 

මග බලා හිඳිමි මම....

පිය නගන්නේ උහු

තඹයකට නොතකා ඔබ

තෙරපවා පසෙකට කර…

පැයෙන් පැය ගෙවී යයි

මග සරන අත් දිගුව

එකින් එක පැහැර ගෙන

මල් පැසෙහි මල් සිඳෙයි...

සුපෙම්වත කොහි ද ඔබ?

විඩාපත් නෙත් යොමා

සොයමි මම ඔබේ වත

මේ මිනිස් කැල පසුපස…

අඳුරු සෙවනැලි අතර...

උදාසන අවසන්ව

දහවල ද ගෙවී ගොස්

සැඳෑ හේඩාව යට

මගේ නෙත් නිදිබරය

සාළුවෙන් වත වසා

මග අසල හිඳ සිටින

සිඟන දැරියක්මි මම

මද සිනා දෙති පිරිමි

නිවෙස් වෙත පිය නගන

අවමනින් පුරවා මසිත

මොහොතකට නැවතී

‘යදින්නේ කුමක්දැ' යි

විමසනා කල උහු...

නෙත් යොමා පොළවට

නිරුත්තර වෙමි මම

කෙසේ නම් කියන්න ද

යදින්නේ ඔබම වග

ඔබ සථප කල අයුරු

පැමිණෙනා බව මෙමග

කෙසේ මුමුණමි ද මම

මට උරුම දායාද ය

මේ දිළිඳුකම පමණක්ම බව

වැළඳගමි සඟවගමි

හදවතේ පතුලතෙහි

මම මගේ ආඩම්බරකාර රහස...!

මේ විසල් තණබිමෙහි

හුදකලා වී මම නෙත් යොමමි අහසට

අන්න...

ඔබේ හදිසි ආගමනයේ

උත්කෘෂ්ඨ සිහිනය...

සිසාරා පහන් එළි විහිදුවා

රන්වනින් ධජ පතාක ලෙලවා

ඔබ රැගත් මංගල රථය පැමිණෙයි...

මග දෙපස සියල්ලෝ

අයාගත් මුවින් බලා සිටිති

ඔබ අසුනින් නැගී පැමිණ

මේ ධුලියෙන් නගා සිටුවා

දෝතින්ම ඔසවා

ඔබ පසෙකින් හිඳුවා ගන්නායුරු....

අභිමානයෙන් වික්ෂිප්තව

ගිම්හාන නල රලක

තිගැස්සෙන ලතාවක් මෙන්

සලිත වන මේ හිඟන කෙල්ලව...

කාලය සැසලි සැසලී

ඈත ඈතට පාව යයි

එනමුදු තවම

ඔබේ මංගල රියෙහි

රිය සක හඬන හඬවත් නොඇසෙයි

ශබ්දයෙන් ද ඝෝෂාවෙන් ද

ආඩම්බරයෙන් ද ආධ්‍යව

කොතෙකුත් පිරිස්, පෙරහර,

මා පසුකර ඇදෙත්...

සුපෙම්වත...

මේ ගලායන ගඟුලින් එතෙර

අඳුරු සෙවනැලි අතර සැඟවී

නිහඬව බලා ඉන්නේ ඔබම පමණක් ද?

සුපෙම්වත...

නිෂ්ඵලව යන ප්‍රාර්ථනාවකට ලොබ බැඳ

ඉරුණු හදවතක කඳුළු සඟවා

නිහඬ අඳුරක වැලපෙන්නේ මමම පමණක් ද?

 -.-

Where dost thou stand behind them all, my lover, hiding thyself in the shadows? They push thee and pass thee by on the dusty road, taking thee for naught. I wait here weary hours spreading my offerings for thee, while passers-by come and take my flowers, one by one, and my basket is nearly empty.

The morning time is past, and the noon. In the shade of evening my eyes are drowsy with sleep. Men going home glance at me and smile and fill me with shame. I sit like a beggar maid, drawing my skirt over my face, and when they ask me, what it is I want, I drop my eyes and answer them not.

 Oh, how, indeed, could I tell them that for thee I wait, and that thou hast promised to come. How could I utter for shame that I keep for my dowry this poverty. Ah, I hug this pride in the secret of my heart.

I sit on the grass and gaze upon the sky and dream of the sudden splendour of thy coming---all the lights ablaze, golden pennons flying over thy car, and they at the roadside standing agape, when they see thee come down from thy seat to raise me from the dust, and set at thy side this ragged beggar girl a-tremble with shame and pride, like a creeper in a summer breeze.

But time glides on and still no sound of the wheels of thy chariot. Many a procession passes by with noise and shouts and glamour of glory. Is it only thou who wouldst stand in the shadow silent and behind them all? And only I who would wait and weep and wear out my heart in vain longing?

(40)


බලා සිටිමි මම දිනෙන් දින ගෙවෙනයුරු
වලා හූයක වගක්වත් නැත
නිසලය නිරුවත්ය සිතිජය 
ශුෂ්කය වියලිය මගේ ලෝකය


ගෙන එන්න රුදු විසල් මේ කුළු
මරණයේ කළු අන්ධකාරය
 ගුගුර ගුගුරා විදුලි සර විද
තිගස්සන්න මුළු අහස් තලයම
භීතියෙන් අලලා දෙදරවන්න


ගෙනයන්න මේ නිහඬතාවය
කුරිරු විසකුරු නිසලතාවය
තියුණු උල් නියපත් විදා විත්
ගිම්හානයේ හුදකලාවේ ශෝක ගින්නෙන්
දවාලන මගේ හදවත


ඉඩදෙන්න ඔය දයාවේ වලා සළු දුහුලට
ගලා හැලෙන්නට මහදට
තාත්තාගේ කෝපයෙන් හද දැවුණු දින‍යක
අම්මාගේ කඳුළු රැඳි නෙතගින් හෙලෙන
දයාබර බැල්මක් මෙන්. 
-.-

The rain has held back for days and days, my God, in my arid heart. The horizon is fiercely naked---not the thinnest cover of a soft cloud, not the vaguest hint of a distant cool shower. 


 Send thy angry storm, dark with death, if it is thy wish, and with lashes of lightning startle the sky from end to end. 


 But call back, my lord, call back this pervading silent heat, still and keen and cruel, burning the heart with dire despair. 


 Let the cloud of grace bend low from above like the tearful look of the mother on the day of the father’s wrath.
.

(39)

ගිම්හාන හිරු රසින්
දැවී වියලී ඉරිතලා ගිය හදවතට
දෝත් පුරා ගෙන එන්න
සිසිලසින් දෙතොල් සනසා
සෙනෙහසේ කඳුළු පුබුදන
දයාවේ සිහිල් පොද වැස්ස

ජීවිතය කළු සුදුව
පිණි බිඳක් පතමින් තැවෙන
තණ පතක් සේ මිලිනය
එන්න පුබුදන්න නිම්නයම
සුලං රැලි සුලි කවා
සවන් පෙති පිරිමදින
ඔබේ අනපේක්ෂිත
උදම් ගී රාවයෙන්

මොර දෙමින් හඬ තලන
නොනවතින කලබලයේ ගෝරනාඩුව
සවන් පුරවා අගුළු ලා
තනිකමේ තිමි‍රයෙන්
නෙත් වසා බොඳ කරයි
සදා සැනසිල්ලේ දයාබරයාණනි
එන්න අරගෙන ඔබේ
නිසංසල නිහඬතාවය
සුදු සේද සළුවක්ව
විසිරෙන්න වසා මා ගත

අසරණය ගොළුය අද ම හද
අඳුරු සිර කුටිය මුල්ලක
රුවා හිස දෙදණ මත
අඩදැණිව අතපාන
පහර දී යකුළු පහරින්
බිඳ හෙලා විවර කර
ලෝමුවා ද්වාරය
එන්න මා මුදවන්න
මගේ භූ පතිඳු ඔබ

තෘෂ්ණාවේ රාත්‍රිය
අන්ධකාරයේ ධූලියෙන්
අඳුරු කර කළඹවා
අන්ධ කල සන්තානය
එකළු කර විහිදන්න
විජ්ජුලතා ගිණි පුළිඟු
ගුගුරුවා මේ කුළු
වේදනාවේ සැමිටි පහරින්
සුදොවුණානනි දයාබර
ප්‍රදීපය සනාතන
-.-

When the heart is hard and parched up, come upon me with a shower of mercy.

When grace is lost from life, come with a burst of song.

When tumultuous work raises its din on all sides shutting me out from beyond, come to me, my lord of silence, with thy peace and rest.

When my beggarly heart sits crouched, shut up in a corner, break open the door, my king, and come with the ceremony of a king.

When desire blinds the mind with delusion and dust, O thou holy one, thou wakeful, come with thy light and thy thunder.
.

(38)

සිතන නොසිතන
හැම සිතිවිල්ලක
මුල මැද අග හැම
තැනම ලියා ඇත
ඔබවම ඉල්ලා හිත මොර ගසනා
ඉවසිල්ලක් නැති විලාපයක්

නෙතට නොපෙනෙන
ඈතක හිඳ ඔබ
ගයන ගීතයේ
ස්වර පා කරයි
නැවතිල්ලක් නැති සිහින ඉසව්වේ
නොල ද සැනසුමේ සුවඳ බිඳක්

අඳුරු ගොරහැඩි
අහස් කුසේ රැය
සඟවන නොගලන
කඳුළු බිංදුවකි
පිබිදෙන අරුණළු කිරණක පහසට
ආදරයෙන් දිගු කෙරෙන නෙතක්

නිසල නිසසල
කඩතුරාව වත
අඳුරු අගාධය
හද සන්තානය
දෙදරා ගුමු දෙයි ලතැවෙන වැලැපෙන
ඔබවම ඉල්ලන හැඬුම් හඬක්

සොයන අන්තය
නිසල සාමයයි
කළඹා වා සුළි
උදුරා තුරු ලිය
වනසා සැනසුම දනවා භීතිය
වියරුව දඟලන කුණාටුවක්

සුසුදු පිවිතුරු
ඔබේ ආදරේ
බිඳ දා රිදවා
ගිනි සිළු අවුලා
ඔබවම පතමින් හදවත මුමණයි
නැවතිල්ලක් නැති කෙඳිරිල්ලක්
-.-

That I want thee, only thee---let my heart repeat without end. All desires that distract me, day and night, are false and empty to the core.

As the night keeps hidden in its gloom the petition for light, even thus in the depth of my unconsciousness rings the cry---‘I want thee, only thee’.

As the storm still seeks its end in peace when it strikes against peace with all its might, even thus my rebellion strikes against thy love and still its cry is---‘I want thee, only thee’.
.

(37)

නීල නිම්නය සිහිනයක් සේ
බොඳව ගිය ඊයේ රැයේ
තරු කඳුළු බිඳු තෙතින් තෙත් වූ
තිමිර සළු දියැවී මැකී යයි
ඉකි ගසා සසැලී මෝදු වන
ලහිරු රැස් කෙමි සිතුවමේ

විදා හල අත්තටු සලන්නට
විඩාපත් වූ ලිහිණියා මම
වා තරඟ මැද අයාලේ යමි
නිමක් නොපෙනෙන වාලුකාවේ
මැකී යන පියවර ලකුණු මැද
වියැකෙනා මං පෙත පෙනී

හිස් වු හද ලමැදේ රිදුම් දෙයි
උකටලී සිත කොඳුරනා සඳ
ගල් තලාවක පතිත හිම මල්
පියල්ලක් වී මැකෙන වියැකෙන
නිසරු නිශ්ඵල ‍චේතනා

සිතිජයේ ඉම
පෙනෙන නොපෙනෙන
ඉසව්වේ හිඳ සිනාසී ඔබ
දුදුළුවයි ජීවය මගේ

මිමිණි මිමිණී දිවග ලතැවී
මැකී ගිලිහී මියැදෙනා පද
ධූලි බිඳු වී පියාඹා යත්
කොහේදෝ හිඳ පාව අවුදින්
පිපෙයි ආදර නැවුම් ගී තනු
අළුත් පදරුත් සුවඳ දී

වාලුකාවේ වැලි තලාවේ
මැකී යන පා ලකුණු කෙළවර
මැකෙන වියැකෙන තිමිර සළුපට
මුදාලන අරුණේ පබා වැද
ඉපිල ඉගිලෙත් විහඟ සේනා
කුසුම් ගැවසූ තුරු ලතා මත
සරැලි නංවන සුනිල් දිය පිරි
සත් පියුම් පිපි විල් තෙරේ
-.-

I thought that my voyage had come to its end at the last limit of my power,---that the path before me was closed, that provisions were exhausted and the time come to take shelter in a silent obscurity.

But I find that thy will knows no end in me. And when old words die out on the tongue, new melodies break forth from the heart; and where the old tracks are lost, new country is revealed with its wonders.
.